Drodzy Siostry i Bracia w Chrystusie,

zbliżamy się do wyjątkowych chwil, które stanowią zwieńczenie jubileuszowego roku naszej Archidiecezji. Pragnę z całego serca zaprosić Was do wspólnego przeżywania nadchodzących wydarzeń.

W pierwszej kolejności zapraszam na uroczystą Eucharystię z okazji70. rocznicy poświęcenia Archikatedry Chrystusa Króla, która zostanie odprawiona 30 października 2025 roku(czwartek),o godz. 18:00.

W sposób szczególny zachęcam do udziału wuroczystości odpustowej ku czci Chrystusa Króla–23 listopada 2025 roku (niedziela), o godz. 12:00. Mszy św.będzie przewodniczył Jego Eminencja Kardynał Willem Jacobus Eijk z Holandii. Niech będzie to czas wspólnej modlitwy i dziękczynienia za dar Kościoła na Górnym Śląsku.

Na zakończenie obchodów jubileuszowych zapraszam nawyjątkowy spektakl muzyczny „Katedra”, który odbędzie się 26 listopada 2025 roku (środa), o godz. 18:30 w Hali Widowiskowo-Sportowej Spodek w Katowicach. Na scenie zobaczymy około 350 młodych artystów, m.in. orkiestrę, chóry, solistów, balet Opery Śląskiej, członków wspólnot i grup teatralno-tanecznych. Ich występom towarzyszyć będzie niezwykła scenografia multimedialna.

Wierzę, że wspólne przeżywanie tych wydarzeń umocni naszą więź oraz pozwoli czerpać radość z obecności i jedności.

Na te wszystkie wydarzenia dzielę się z Wami błogosławieństwem Ojca Świętego Leona XIV.

 

† Andrzej Przybylski

Arcybiskup Metropolita
Katowicki

Drodzy Przyjaciele misji Likumbii,

Dawno nie pisałem do Was listu, w którym dzieliłbym się postępami pracy misyjnej. Okazją do takiego listu jest obchodzona w Kościele Niedziela Misyjna. Odczuwam rosnącą wdzięczność za wszystkie dary materialne, dzięki którym możemy krzewić tutaj wiarę – przede wszystkim przez dzieło edukacji. To właśnie edukacja jest dla mnie drogą do przyszłego rozwoju parafii w Likumbii, która to parafia może stać się kuźnią przyszłych liderów. To także ogromna szansa rozwoju tego miejsca, a przede wszystkim przemiany myślenia lokalnej społeczności.

Przez ostatnie lata bardzo dużo się wydarzyło i dzieje w dziedzinie edukacji. Odkryłem, że jest ona właściwie dobrą szansą rozwoju wspólnoty i przyśpieszenia dobrego przygotowania do przyjęcia sakramentów. A ponieważ jest ona na bardzo niskim poziomie, to priorytetem musi stać się jej poprawa wykształcenia i wychowania. Dlatego już trzy lata temu rozpoczęliśmy edukację przedszkolną jednej grupy dzieci, potem przedszkole poszerzyliśmy o profil dla 4-5 latków, a rocznik poprzedni zasilił pierwszą klasę . W tym roku do klasy piątej mamy już 190 uczniów!

W tym roku ogromnym nakładem sił i środków rozpoczęliśmy budowę pierwszego budynku z trzema klasami, planujemy kolejny. W trakcie budowy jest wieża, która ma unieść zbiorniki na wodę – zasili ona sanitariaty, które planowo zaczniemy stawiać w przyszłym roku. Teren szkoły grodzimy murem od strony drogi – w sumie wszystko dzieje się w tym samym czasie. Dokładam wszelkich starań, aby od Nowego Roku (jest to też nowy rok szkolny) zacząć naukę w trzech nowych, większych salach lekcyjnych z zapleczem dla nauczycieli oraz do pracy z rodzicami.

Wielkim i karkołomnym wyzwaniem jest zwiezienie wszystkich materiałów, niezbędnych do budowy. Trzeba wielkiej ilości piachu, kamieni, stali, blachy, pustaków. Przy praktycznie znikomym dostępie do środków transportu cała odpowiedzialność spada dosłownie na barki ludzi.

Wielu z rodziców może otrzymać pomoc materialną od sponsorów w kształceniu dzieci, a choć w porównaniu z Polską nie jest to dużo, to dla budżetu moich parafian jest to często niemożliwy do udźwignięcia wydatek. Często nie stać ich na edukację wszystkich dzieci. Dlatego wsparcie materialne wydaje się być najlepszym rozwiązaniem, a rodzice czuliby się zobowiązani do pracy kilka godzin tygodniowo – wykazując tym samym zaangażowanie i wdzięczność za ten gest pomocy i solidarności. Pracują więc przy obróbce kamieni (kruszą duże kamienie) ładowaniu i rozładowywaniu piachu, niwelowaniu gruntu i innych pracach porządkowych. To wszystko żmudną pracą rąk, nie maszyn, bo one są tu praktycznie niedostępne. To dla Europejczyka nie do pojęcia – ale trudno tu nawet o ciężarówkę, którą moglibyśmy zwieźć tony lokalnego materiału budowlanego. Wszystko przygotowujemy ręcznie – wykopujemy piasek, zbieramy kamienie, żeby na końcu zwieźć urobek samochodem.

Dlaczego uważam, że edukacja jest podstawą? Ponieważ największym problemem dzieci po państwowej podstawówce jest to, że praktycznie nie potrafią czytać i pisać. Egzaminy w siódmej klasie zdaje 30% uczniów. Efekt sprawia, że edukacja dzieci wydaje się rodzicom bezcelowa. Ponadto do dobrej edukacji potrzeba dobrych nauczycieli. Nie jesteśmy w stanie konkurować z wypłatą dla nauczycieli tak, jak są oni wynagradzani w państwowych szkołach. Trudno ich zatem znaleźć i zachęcić do współpracy z nami. Musimy ich szukać sami, ale i ich trzeba doszkalać, organizować im zaplecze i aktywnie uczestniczyć w rozwiązywaniu problemów. Nawet jeśli jest bardzo dużo chętnych, to blokują nas ograniczenia kadrowe i strukturalne.

Muszę też pochwalić tych nauczycieli, których mamy – pracują za niewielkie wynagrodzenie, mając o wiele więcej obowiązków niż w edukacji państwowej. Efekt jest taki, że rodzice widząc wymierne efekty edukacji u nas, zapisują swoje dzieci do naszej szkoły. Zależy im na wysokim poziomie nauczania i przygotowania ich dzieci do dorosłej samodzielności. Nasza szkoła jest szkołą wyznaniową, katolicką, ale przyjmujemy również dzieci rodziców z innych kościołów, jeśli tylko zgadzają się na nasze warunki – nauki modlitwy, uczestniczenia w cotygodniowej mszy świętej. Ta codzienne modlitwa i katecheza przygotowująca do przyjęcia sakramentów zmienia serca tych dzieci i otwiera je na Boga. No i jest to okazja do przedstawiania rodzicom i dzieciom naszego katolickiego nauczania.

Plany są o wiele większe – chcemy, żeby na stacjach naszej parafii (jest ich 15) powstawały stopniowo kolejne przedszkola i szkoły. To wielkie zadanie, być może na razie przerasta nasze możliwości. Jedna ze stacji rozpoczęła edukację przedszkolaków z dużym powodzeniem. Kolejnym moim pragnieniem jest stworzenie szkoły dla niepełnosprawnych i upośledzonych dzieci. To będzie wyzwanie dla wszystkich – bo tu dopiero będzie trudno znaleźć kompetentnych, przygotowanych i chętnych nauczycieli. A takie szkoły prawie nie funkcjonują i są trudno dostępne.

Jestem szczęśliwy mogąc prowadzić te prace dla przyszłości rozwoju i krzewienia wiary tutaj. Nie byłoby to możliwe bez Waszego hojnego wsparcia. Ośmielam się prosić o dalsze wsparcie i życzliwą pamięć, byśmy mogli ten projekt edukacyjny rozwijać. Ostatecznie – po zebraniu środków – chcemy wybudować cztery budynki z trzema klasami w każdym, wtedy do dyspozycji oddamy dwanaście sal lekcyjnych. Każda z sal będzie miała zaplecze dla nauczyciela i pokój do rozmów z rodzicami. Z naszego doświadczenia wnosimy, jak ważna jest równoległa praca z rodzicami. Rodzice często nie mają pojęcia, jak pracować z dziećmi, nie mają dobrych warunków do nauki w domu, nie mają prądu, czy stolika do odrabiania zadań domowych. Tłumaczymy wtedy cierpliwie, że te braki nie są przeszkodą, ale odrabianie zadań za własne dzieci to zmarnowana szansa do zdobywania umiejętności samodzielnego pokonywania trudności.

Sale lekcyjne to nie wszystko, konieczne są sanitariaty – mamy już wywierconą studnię, w trakcie budowy jest wieża na dwa duże tanki na wodę, do tego będzie konieczny zakup i montaż pompy solarnej, bo dostępność prądu w Zambii jest ograniczona do ośmiu godzin na dobę – w różnych i nie zawsze przewidywalnych porach dnia. Panele słonecznie pomogą zabezpieczyć wodę w dostatecznej ilości dla docelowo pięciuset dzieci.

W tym całym projekcie nie może zabraknąć budynku administracji dla szkoły, pokoju nauczycielskiego oraz różnych pomieszczeń magazynowych. Wspierają nas Pallotyni projektem Adopcja Serca – zapewniając dożywianie dzieci. Potrzebujemy zatem nie tylko kuchni, magazynu na żywność i wyposażenie kuchni, ale i jadalni. To kolejny wydatek i zbiórka materiałów budowlanych.

Musicie też pamiętać o tym, że jestem tu przede wszystkim duszpasterzem i odpowiadam za ich formację duchową i żywą relację z Bogiem, który chce budować Swój Kościół na ziemi. Te wszystkie zadania, z jakimi każdego dnia się mierzę są absorbujące i wyczerpujące. Pomimo wszystko daje mi to niezmierzoną radość i nadzieję. To wszystko może się realizować dzięki Waszej pomocy. Z całego serca za to dziękuję i modlę się za Was – drodzy Darczyńcy – z całą parafią, prosząc o błogosławieństwa dla Was i Waszych Rodzin.

Niech więc ten list na Niedzielę Misyjną będzie takim małym podziękowaniem za Waszą ofiarność. Modlimy się za Was, jak Wy za nas w tym czasie. Niech Bóg Miłosierny wspomaga nas w drodze do Nieba i obdarza błogosławieństwem w życiu osobistym i rodzinnym.

Szczęść Boże,

 x Piotr Kołcz

 

Moi Kochani,
Serdecznie pozdrawiam Was wszystkich, czcigodnych księży i parafian, z naszej Misji Nabwalya.
Z okazji przeżywanej Niedzieli Misyjnej chciałbym Wam podziękować za pamięć, modlitwę i wsparcie jakich doświadczam i ja i moi parafianie. Dziękuję Panu Bogu, że mogę w Waszym imieniu wypełniać owocnie moją posługę misyjną w Misji Nabwalya w Dolinie rzeki Luangwa.

 

U nas jest bardzo gorący czas. I dosłownie, bo temperatura w ciągu dnia oscyluje między 37 a 44 stopniami ( mobilizuje to, by robić wszystko,co tylko się da, aby po śmierci nie trafić do piekła - tam będzie jeszcze gorzej - ?), i w przenośni - to ostatnie dni, aby się przygotować na porę deszczową, a więc zakupy, by dotrwać do maja i pokończenie napraw i prac przy Misji.
Muszę się przyznać, że z utęsknieniem czekam na porę deszczową, bo choć to trudny czas, to jednak dla mnie czas „deszczowych rekolekcji”.  Będę miał sporo czasu na modlitwę. Możecie być pewni, że będę o Was pamiętał modląc się za Was.

Ks. Waldek Potrapeluk

 

                        

 

 

 

	ANDRZEJ PRZYBYLSKI ARCYBISKUP METROPOLITA KATOWICKI

 

 

 

 

List Pasterski Arcybiskupa Metropolity Katowickiego

Drodzy Siostry i Bracia w Chrystusie,

pierwszy list pasterski, który piszę do Was jako Wasz nowy biskup, jest odczytywany w niedzielę, gdy słyszymy fragment Ewangelii o wdzięczności jednego z dziesięciu uzdrowionych trędowatych. Okazuje się, że wdzięczność jest ważną drogą do uzdrowienia. Ten, który wrócił do Jezusa, aby Mu podziękować za uzdrowienie z trądu, otrzymał dużo więcej niż zdrowie fizyczne. Został uzdrowiony również wewnętrznie. To prawda, że zdrowie jest bardzo ważne, ale oprócz zdrowia ciała człowiek do życia potrzebuje też zdrowego serca, zdrowego sumienia i zdrowej duszy.

Temat dziękczynienia z dzisiejszej Ewangelii prowadzi nas wprost do Eucharystii. Dziękczynienie jest bowiem w sercu każdej Mszy św. Za chwilę kapłan wezwie nas do tego, abyśmy wznieśli w górę nasze serca i dziękowali Panu Bogu, a w modlitwie prefacji potwierdzimy wszyscy, że to dziękczynienie jest godne i sprawiedliwe. Dlaczego Bóg lubi, gdy Mu dziękujemy? Dlaczego wolą Bożą jest, abyśmy Mu dziękowali w każdym położeniu? Dlaczego nasza obecność i dziękczynienie podczas Eucharystii mają uzdrawiającą moc?
Nie chodzi tu tylko o kilka kulturalnych słów ani nawet o wyrażenie czysto ludzkiej wdzięczności za spełnione prośby. Dziękczynienie to duchowa postawa człowieka, która pozwala nam zobaczyć, jak bardzo jesteśmy kochani i obdarowani przez Pana Boga. Przeciwieństwem dziękczynienia jest postawa braku, ciągłego narzekania i rozczarowania, widzenia we wszystkim kryzysów i sytuacji bez wyjścia. Kiedy zaczynamy dziękować Panu Bogu, nagle dostrzegamy, jak piękny jest stworzony przez Niego świat, ile dobra jest w ludziach i w nas samych. Dziękczynienie sprawia, że zło jest przezwyciężane przez dobro, ciemność jest rozpraszana przez światło, a smutek zamienia się w radość. Bóg zdumiewa się naszym dziękczynieniem, bo ono jest zewnętrznym znakiem nadziei. Tylko ci, którzy mają nadzieję, potrafią dziękować nawet w trudnym położeniu, bo ufają Bogu, że choć dziś doświadczają trudności, to jutro Bóg jest w stanie dać im uzdrowienie i nowe życie.

Właśnie od takiej postawy dziękczynienia chcę rozpocząć moje posługiwanie w archidiecezji katowickiej. Od ogłoszenia decyzji Ojca Świętego Leona XIV o mianowaniu mnie arcybiskupem metropolitą katowickim mam świadomość, jak wielkie i odpowiedzialne zadanie stoi przede mną. Wchodzę przecież w bogatą, stuletnią historię Kościoła na Górnym Śląsku. Może lepiej ode mnie wiecie, ile jest w nim radości, piękna i sukcesów, a ile spraw do poprawienia i zmiany zarówno na poziomie całej diecezji, jak i w poszczególnych parafiach i wspólnotach. Będę starał się stawać w całej prawdzie o nas i o naszym Kościele.Nie chcę unikać spraw trudnych i uciekać od problemów, choć wiem, że na wiele z nich nie znajdę natychmiastowych recept. Jezus przypomina nam jednak, że przezwyciężenie wszelkich trudności zaczyna się od wiary
i wdzięczności. „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła” – tak kończy się przecież ta dzisiejsza rozmowa chorego z Chrystusem. I choć uzdrowienie trędowatego wymagało konkretnego spotkania z Jezusem, prośby o zmiłowanie i zwrócenia się do kapłanów o świadectwo oczyszczenia, to jednak ostatecznie wiara i dziękczynienie wyzwoliły go z choroby. Dlatego moje serce bardziej niż lękiem przepojone jest dziękczynieniem, bardziej niż obawami napełnione jest wiarą, że w tym wszystkim, do czego powołuje nas Bóg, są Jego łaska
i prowadzenie.

Najpierw dziękuję Panu Bogu za Wasze serdeczne przyjęcie mnie do wspólnoty Kościoła katowickiego. Odczułem to szczególnie podczas ingresu do katedry Chrystusa Króla. Wasza liczna obecność, modlitwy, przygotowanie tej uroczystości i wiele dobrych słów i życzeń pozwoliły mi poczuć się jak na prawdziwych zaślubinach biskupa z jego diecezją. Radość i wspólne świętowanie, uczestnictwo tylu biskupów, kapłanów, osób życia konsekrowanego, przedstawicieli parafii i wspólnot, gości reprezentujących środowiska ekumeniczne, służby cywilne, świat nauki i kultury były znakiem, jak wciąż ważne znaczenie ma dla nas wszystkich Kościół. Moją szczególną radością była obecność osób chorych, starszych i ubogich. Z wdzięcznością myślę o Telewizji Polskiej, Telewizji Trwam i mediach katolickich, dzięki którym w ingresie mogło uczestniczyć także wiele innych osób.

W ingresowej homilii podkreślałem pragnienie, aby ten ingres był nie tylko mój, ale był ingresem nas wszystkich, wejściem w nowy etap historii naszego Kościoła. To odnowione bycie w Kościele również warto zacząć od dziękczynienia. W ostatnich czasach wiele krytycznych słów mówimy i słyszymy o Kościele, a przecież wciąż jest w nim dużo dobra i dobrych ludzi. Pamiętając o tym, że to nie Kościół jest najważniejszy, tylko Pan Bóg, że to nie Kościół nas zbawił, tylko Jezus Chrystus, mamy jednocześnie świadomość, że to sam Bóg zdecydował, żeby przychodzić do nas, nauczać nas i uświęcać nie gdzie indziej, tylko w Kościele.

Nie ustawajmy więc we wdzięczności za nasz Kościół diecezjalny. Podziwiam, jak przez cały rok jubileuszowy odwiedzacie katowicką katedrę w ramach pielgrzymek dekanalnych, stanowych oraz różnych środowisk wiary. Za kilka dni wyruszamy z diecezjalną pielgrzymką do Rzymu, żeby przejść przez drzwi święte wielkich bazylik rzymskich i pokłonić się Piotrowi naszych czasów, papieżowi Leonowi XIV. W sercu i modlitwie zabieramy na tę pielgrzymkę każdego z Was. Przed nami 70. rocznica poświęcenia katedry, którą będziemy obchodzić 30 października, uroczystość Chrystusa Króla i wieńczący jubileusz 100-lecia naszej archidiecezji muzyczny spektakl w katowickim Spodku, 26 listopada br. Przy tej okazji składam podziękowanie biskupom Markowi, Adamowi i Grzegorzowi i wszystkim osobom, które
w czasie braku biskupa diecezjalnego, przez kilka miesięcy z zaangażowaniem troszczyły sięo właściwe funkcjonowanie diecezji i godny przebieg roku jubileuszowego.

Niech to dziękczynienie za Kościół, który jest w archidiecezji, przeniesie się na nasze parafie i wspólnoty. Z wdzięcznością i nowym nastawieniem spójrzcie, proszę, na swoje parafie. Warto może zacząć od zwykłego uświadomienia sobie, że jest wielką łaską żyć i mieszkać
„po sąsiedzku” z Panem Bogiem obecnym w Najświętszym Sakramencie, przychodzącym do nas w innych sakramentach świętych sprawowanych w naszych parafialnych świątyniach. Warto, widząc spadającą liczbę powołań do kapłaństwa, podziękować Bogu za posługę, życie i towarzyszenie naszych kapłanów. Czyż nie są to wielkie dary kochającego nas Boga?
Czy można ich nie widzieć lub uznać je za zwykłą rzeczi coś, co nam się już tylko należy?

Pamiętajmy też, że Jezus w naszym kościele parafialnym jest obecny nie tylko w świętych znakach liturgii, ale również w naszej postawie wiary i współodpowiedzialności za wspólnotę. Można powiedzieć obrazowo, że Bóg w Kościele ma naszą twarz, ma twarz biskupa, kapłana i każdego człowieka wierzącego. Bądźmy piękną twarzą Boga w Kościele! Duchowni i świeccy, dzieci, młodzi i dorośli twórzmy w parafiach prawdziwą wspólnotę wiary i działania, nie tylko korzystając z duchowych darów, ale biorąc odpowiedzialność za duszpasterskie i materialne oblicze naszych parafii. Tak bardzo liczę na Wasze zaangażowanie w grupy modlitewne
i formacyjne, w katechezę parafialną i parafialne dzieła pomocy ubogim. Cieszę się, słysząc,
że w tylu naszych parafiach pod przewodnictwem proboszczów coraz aktywniej działają rady duszpasterskie i ekonomiczne. Róbmy też wszystko co możliwe, aby z otwartością i miłością głosić Ewangelię tym, których nie spotykamy już w murach naszych świątyń. Zanieśmy
im Jezusa przez odważne i radosne świadectwo wiary w naszych miejscach życia, pracy, nauki czy odpoczynku.

Obchodzony w tym roku Jubileusz 2025 i 100-lecia archidiecezji katowickiej jest najpełniejszym wyrażeniem dziękczynienia za to, że Bóg stał się człowiekiem, wszedł w naszą historię i zamieszkał z nami w Kościele. Tegoroczny jubileusz jest też zaproszeniem
do przygotowania do wielkiego Jubileuszu Odkupienia w roku 2033. Wtedy to będziemy obchodzić rocznicę śmierci i zmartwychwstania Jezusa i wydarzeń najważniejszych
dla naszego zbawienia – takich jak ustanowienie Eucharystii i kapłaństwa, zesłanie Ducha Świętego i wniebowstąpienie czy zainaugurowanie działalności pierwszych wspólnot kościelnych. Tak jak Pan Jezus wzrastał w mądrości i łasce u Boga od narodzenia aż po swoją śmierć na krzyżu, tak i my przez te osiem lat dzielących nas od tego wielkiego Jubileuszu postarajmy się wzrastać wraz z Jezusem.

Pragnę, aby każdy rok tego czasu przygotowań do Jubileuszu Odkupienia był poświęcony kolejno: dzieciom; młodzieży; małżeństwom i rodzinie; ludziom pracy i nauki; kapłanom i osobom życia konsekrowanego; ludziom starszym, chorym i ubogim. Tuż przed samym rokiem 2033 pochylimy się razem nad rzeczywistością naszych parafii i innych wspólnot kościelnych, aby stały się one jeszcze bardziej żywe, misyjne i ewangelizacyjne. Poświęcając jeden rok kolejnym grupom w Kościele, będziemy mieli okazję do refleksji nad ich aktualną sytuacją społeczną i religijną. Wsłuchani w głos Ducha Świętego, w świetle Słowa Bożego, będziemy też poszukiwać sposobów dotarcia z orędziem Ewangelii do współczesnego człowieka oraz takiego nawrócenia duszpasterskiego, które pozwoli nam lepiej służyć uświęceniu i zbawieniu ludzi. Zapraszam Was do tej wspólnej drogi ku Jubileuszowi Odkupienia, bo w każdym jubileuszu chodzi przede wszystkim o Boga i o takie powroty
do źródeł wiary, które ożywiają i kształtują naszą teraźniejszość i przyszłość.

W pierwszych dniach mojej posługi w archidiecezji katowickiej miałem okazję pielgrzymować do Matki Miłości i Sprawiedliwości Społecznej w Piekarach Śląskich, do Uśmiechniętej Pani z Pszowa i do Matki Bożej Fatimskiej w Turzy Śląskiej. Podczas październikowej modlitwy różańcowej duchowo wędruję też do każdego kościoła i każdej kaplicy, do każdej wspólnoty i do każdego domu znajdującego się w archidiecezji. Dziękuję Maryi, że jest pośród nas.Każdego z Was zawierzam Jej Niepokalanemu Sercu i razem z Wami śpiewam ku Jej czci: „Ciebie dziecięcym sercem błagamy, weź pod opiekę zbożny nasz lud. Lepszej od Ciebie Matki nie mamy, co by w błękity wiodła nas cnót”.

 

Z pasterskim błogosławieństwem

 

 

† Andrzej Przybylski

Arcybiskup Metropolita Katowicki

 

 

Katowice, 9 października 2025

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zarządzenie:

 

List pasterski należy odczytać wiernym we wszystkich kościołach i kaplicach archidiecezji katowickiej w niedzielę, 12 października 2025 roku w ramach homilii oraz opublikować
na stronie internetowej parafii i w mediach społecznościowych.

 

 

† Grzegorz Olszowski

Wikariusz Generalny
Archidiecezji Katowickiej

ŚW. JAN PAWEŁ II – PROROK NADZIEI

List pasterski Konferencji Episkopatu Polski

zapowiadający ogólnopolskie obchody XXV Dnia Papieskiego,

na niedzielę 5 października 2025 r.

 

 Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

 

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy modlitwę proroka Habakuka, która jest wołaniem o pomoc. Bóg jednak na początku milczy, a prorok pozostaje samotny z gorzkim pytaniem: Czemu każesz mi patrzeć na nieprawość i na zło spoglądasz bezczynnie? (Ha 1,3). W chwilach kryzysu czy dotkliwego cierpienia łatwo popaść w pokusę stawiania Boga w pozycji oskarżonego i domagania się, żeby usprawiedliwiał się wobec nas z dziejącego się zła. Bunt i późniejsze odrzucenieStwórcy, to możliwe konsekwencje takiej postawy. Prorok jednak nie poddaje się zwątpieniu i trwa na modlitwie. Jest to świadectwo jego szczerej wiary wyrażającej ból i nazywającej po imieniu to, co jest w jego sercu, a zarazem pokornej i cierpliwej. Wiary, która ufa do końca i czeka na interwencję Boga. Odpowiedź jaką w końcu prorok otrzymuje jest wezwaniem do zaufania, do oparcia się na Bogu, niczym na skalnym fundamencie i do wytrwałości w czasie próby.       

Tak jak postawa i słowa proroka Habakuka były źródłem nadziei dla mieszkańców Królestwa Judy, tak dla nas jednym z jej źródeł było i jest życie oraz nauczanie św. Jana Pawła II. Dlatego przeżywając, w łączności z papieżem Leonem XIV, XXV Dzień Papieski, pod hasłem Św. Jan Paweł II – Prorok nadziei, chcemy wrócić do orędzia, które pozostawił nam Papież Polak. Nauczanie to zyskuje niejako nowe życie, gdyż zmarły już papież Franciszek ogłaszając rok święty wezwał nas, abyśmy stawali się pielgrzymami nadziei.

 

1. Jezus Chrystus – źródło nadziei

 

Nadzieję może dawać nam drugi człowiek, złożona obietnica, sposób rozwiązania problemu podobnego do naszego, a także wyobrażenie, idea, czy nawet kończąca się happy end’em historia. Św. Jan Paweł II wskazywał na Jezusa Chrystusa jako na najpewniejsze źródło nadziei. Do młodych w Tokio powiedział: (…) Chrystus jest nauczycielem i wychowawcą nadziei. (…) Słuchając Jego słów, żyjąc życiem, którym pragnie dzielić się z każdym człowiekiem, odnajduje się najpełniejszy sens życia. (…)jego ostateczną przyszłość w Bogu. Przyszłość ta przekracza granice życia ludzkiego na ziemi. Nadzieja, którą daje nam Chrystus, jest silniejsza niż śmierć.Dlatego od momentu inauguracji swojego pontyfikatu, pielgrzymując na krańce świata, nieustannie wskazywał na Chrystusa – jedynego Odkupiciela człowieka.

Nadzieja jest cnotą pielgrzyma, który swoje życie przeżywa jako drogę ku najwyższemu Dobru, jakim jest Bóg. [Człowiek] musi do czegoś dążyć – musi mieć cel w życiu – i poczucie, że jest w stanie go osiągnąć(Tokio). Tę drogę jako pierwszy przeszedłChrystus. Doświadczenie przyjaźni z Nim rodzi w człowieku postawę nadziei. Wyraża się ona w pewności, że droga, którą proponuje nam Ewangelia jest prawdziwa, choć tak często jest trudna i wymagająca. Człowiek pełen nadziei dostrzega realizm życia i jego złożoność. Nie udaje i nie wmawia ani sobie, ani innym, że życie jest bezproblemowe, a  nawet, że jest łatwe. Jest jednak pewien, bazując na osobistym i zbiorowym doświadczeniu wiary, że przeszkody są do pokonania. Jest także w stanie sprostać przeciwnościom i podnieść się z upadku.

 

1. Jak pielęgnować cnotę nadziei?

 

Głosząc nadzieję, która ma swoje źródło w Chrystusie, św. Jan Paweł II czynił to w powiązaniu z posłannictwem całego Kościoła, który jestznakiem nadziei dla świata. Kiedy człowiek kocha i kiedy jest kochany, odkrywa powody, aby nadziei nie tracić. Jej źródło bije w małżeństwach, rodzinach, parafiach i wspólnotach formacyjnych.

 W Kościele przekazywane jest świadectwo o wydarzeniach zbawczych – męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, które wiążą się obietnicą pełni życia w Bogu. Tym samym źródłem chrześcijańskiej nadziei jest doświadczenie Bożego miłosierdzia w sakramencie pokuty, a także wiara w życie wieczne. Nadzieja zawsze dotyczy przyszłości, ale nadzieja chrześcijańska, w odróżnieniu od nadziei świeckiej, dotyczy także przyszłości wiecznej. Świat nie jest zdolny wyzwolić człowieka od cierpienia – pisał w Przekroczyć próg nadziei św. Jan Paweł II –  nie jest w szczególności zdolny wyzwolić go od śmierci. Nieśmiertelnośćnie należydotegoświata.Ona może tylkoprzyjśćdoczłowiekaodBoga. Wiara w życie wieczne była i jest źródłem męstwa dla męczenników, którzy wciąż w wielu zakątkach świata oddają życie za wiarę w Jezusa. Także dla nas jest umocnieniem w obliczu niezrozumienia, odrzucenia czy marginalizacji z powodu wierności Ewangelii. Jest pociechą w chwili cierpienia i straty najbliższej osoby.

Nadzieja rodzi się z modlitwy. Żył nią na co dzień św. Jan Paweł II, dlatego dzielił się tym, że radość i nadzieja, a zarazem smutek i trwoga ludzi współczesnych są przedmiotem modlitwy Papieża(Przekroczyć próg nadziei). Szczególnie modlitwa uwielbienia prowadzi nas do odkrycia, że Bóg jest zawsze przy nas obecny, a  nasze życie jest „w Jego rękach”. W modlitwie dziękczynienia, która jest istotą Eucharystii, wracamy do działania Boga w historii świata i w naszym życiu, budząc w sobie nadzieję, że nie pozostawi nas samych także wobec nowych zagrożeń i wyzwań. Ufna modlitwa otwiera nas na działanie Ducha Świętego, który jest naszym Pocieszycielem i Obrońcą (por. J 14,15-17). Broni nas przede wszystkim przed nami samymi. Gdy tracimy nadzieję nie potrafimy pokochać siebie i innych. A gdy wtedy przytłacza nas grzech, przypomina, że jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga, który nieustannie pragnie odpuścić nam nasze winy.

 

III. Nieście świadectwo nadziei światu

 

  Na Kościele, jako wspólnocie wierzących, spoczywa obowiązek świadectwa składanego wobec każdego, kto domaga się od nas uzasadnienia tej nadziei, która w nas jest (por. 1 P 3,15b). Wyrazem żywotności prawdziwej wiary jest dzieło ewangelizacji. Dlatego św. Jan Paweł II pisał do młodych:Nie lękajcie się zaproponować Chrystusa temu, kto Go jeszcze nie zna. Chrystus jest najbardziej wyczerpującą odpowiedzią na wszystkie pytania dotyczące człowieka i jego losu. Bez Chrystusa bowiem człowiek pozostaje nierozwiązaną zagadką (Orędzie na VII ŚDM). Głoszenie Dobrej Nowiny dokonuje się dziś przede wszystkim przez świadectwo wiary, czyli codziennych wyborów dokonywanych w duchu Ewangelii, a także przez gotowość do zaangażowania się w przemianę rzeczywistości politycznej, społecznej i kulturowej.

  Szczególnym obszarem dawania świadectwa nadziei jest służba wobec osób naznaczonych bólem i cierpieniem, wykluczeniem i odrzuceniem, przemocą, wojną, pozbawieniem wolności i godności, biedą i bezdomnością. Świadkami nadziei są ci, którzy potrafią podzielić się tym co mają – środkami finansowymi czy dobrami materialnymi. Jednak oprócz tego, aby przywrócić nadzieję potrzebne jest coś więcej. Powinniśmy dzielić się czasem i uwagą – chwilą rozmowy, wysłuchaniem i słowem dobrej rady oraz pocieszeniem. Ogromne znaczenie ma wspólna modlitwa. Ważne jest także spojrzenie na potrzebujących nie tylko jak na odbiorców pomocy, ale jak na braci i siostry, w których przychodzi do nas sam Chrystus.

 

1. „Żywy pomnik” św. Jana Pawła II

 

W dniu inauguracji pontyfikatu, 22 października 1978 roku, św. Jan Paweł II zwrócił się do młodych: Wy jesteście nadzieją Kościoła i świata – wy jesteście moją nadzieją. Wspominając to wydarzenie stwierdził, że (…) młodzi szukają Boga, szukają sensu życia (…). W tym szukaniu młodzi nie mogą nie spotkać się z Kościołem. I Kościół też nie może nie spotkać się z młodymi(Przekroczyć próg nadziei).Jednym z miejsc spotkania młodych z Bogiem w Kościele jest Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Jestem wdzięczny Fundacji za rozwój mojej relacji z Bogiem – dzieli się Mateusz ze wspólnoty studentów z Krakowa –za rekolekcje, obozy wakacyjne, spotkania, rozmowy. Fundacja dała mi również nadzieje na to, że młody chłopak z małej miejscowości, pochodzący z rozbitej rodziny, niewiedzący kim jest, może dokonać wielkich rzeczy, może kochać i być kochany. Fundacja co roku swoją opieką obejmuje blisko dwa tysiące zdolnych uczniów i studentów z niezamożnych rodzin, z małych miejscowości w całej Polsce.

W przyszłą niedzielę, podczas kwesty przy kościołach i w miejscach publicznych, będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy, konsekwentnie budowany od 25 lat przez nas wszystkich „żywy pomnik” wdzięczności św. Janowi Pawłowi II. Niech udzielone w ten sposób wsparcie, nawet w obliczu osobistych trudności i niedostatków, będzie wyrazem naszej budowy „cywilizacji miłości”.

Na czas owocnego przeżywania XXV Dnia Papieskiego udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.

 

Podpisali pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 401. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski.

 

 

 

Katowice, 12 czerwca 2025 r.

 

 

do modlitwy w intencji nowego

Arcybiskupa Metropolity Katowickiego Andrzeja Przybylskiego

oraz do udziału w jego ingresie

do katedry Chrystusa Króla w Katowicach

 

 

Drodzy Diecezjanie,

dzisiaj, w 25. niedzielę zwykłą, święty Paweł poucza nas, byśmy modlili się
za wszystkich: „Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,3-4) – słyszymy w liturgii. W tym duchu zwracam się do Was, pragnąc zachęcić wszystkich
do modlitwy w intencji naszego lokalnego Kościoła oraz jego nowego pasterza – arcybiskupa Andrzeja Przybylskiego. W sobotę 4 października o godzinie 11.00 odbędzie się jego ingres
do katedry Chrystusa Króla w Katowicach, na który bardzo serdecznie pragnę Was zaprosić. Zachęcam wszystkich diecezjan – rodziny, małżonków, dzieci, osoby samotne, kapłanów i osoby życia konsekrowanego – do udziału w tym wspólnym świętowaniu. Niech nie zabraknie Was
w naszej katedrze w dniu ingresu! Szczególne zaproszenie na tę uroczystość kieruję
do członków parafialnych rad duszpasterskich, ruchów i wspólnot modlitewnych oraz pocztów sztandarowych.

Tych, którzy nie będą mogli przybyć do kościoła katedralnego w dniu ingresu, zwłaszcza osoby starsze, schorowane i cierpiące, zachęcam do udziału w tym święcie za pośrednictwem transmisji w TVP3 Katowice, Telewizji Trwam oraz naszym archidiecezjalnym radiu eM.
W wigilię tego wydarzenia o godzinie 19.30 w krypcie katedry zbierzemy się na modlitwie uwielbienia.

W Chrystusie – zgodnie z biskupim zawołaniem arcybiskupa Andrzeja – zjednoczmy się jako wspólnota lokalnego Kościoła obchodząca swoje stulecie i przyjmująca jubileuszowe wezwanie do ożywiania nadziei, brzmiące w całym Kościele powszechnym. „Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie” (1 Tm 2,5) – takie świadectwo wiary składa dzisiaj apostoł Paweł. Niech w tych szczególnych dniach nie zabraknie naszego świadectwa wiary oraz wierności tej nadziei, którą otrzymaliśmy i pomnażamy jako Kościół.

Serdecznie wszystkich Was pozdrawiam i życzę błogosławionej niedzieli!

 

 

 

Biskup Marek Szkudło

Administrator

Archidiecezji Katowickiej

 Zaproszenie do modlitwy w intencji nowego Arcybiskupa Metropolity Katowickiego Andrzeja Przybylskiego

oraz do udziału w jego ingresie do katedry Chrystusa Króla w Katowicach

Drodzy Diecezjanie, w 25. niedzielę zwykłą, święty Paweł poucza nas, byśmy modlili się
za wszystkich: „Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,3-4) – słyszymy w liturgii. W tym duchu zwracam się do Was, pragnąc zachęcić wszystkich  do modlitwy w intencji naszego lokalnego Kościoła oraz jego nowego pasterza – arcybiskupa Andrzeja Przybylskiego. W sobotę 4 października o godzinie 11.00 odbędzie się jego ingres do katedry Chrystusa Króla w Katowicach, na który bardzo serdecznie pragnę Was zaprosić. Zachęcam wszystkich diecezjan – rodziny, małżonków, dzieci, osoby samotne, kapłanów i osoby życia konsekrowanego – do udziału w tym wspólnym świętowaniu. Niech nie zabraknie Was w naszej katedrze w dniu ingresu! Szczególne zaproszenie na tę uroczystość kieruję
do członków parafialnych rad duszpasterskich, ruchów i wspólnot modlitewnych oraz pocztów sztandarowych.

Tych, którzy nie będą mogli przybyć do kościoła katedralnego w dniu ingresu, zwłaszcza osoby starsze, schorowane i cierpiące, zachęcam do udziału w tym święcie za pośrednictwem transmisji w TVP3 Katowice, Telewizji Trwam oraz naszym archidiecezjalnym radiu eM.
W wigilię tego wydarzenia o godzinie 19.30 w krypcie katedry zbierzemy się na modlitwie uwielbienia.

W Chrystusie – zgodnie z biskupim zawołaniem arcybiskupa Andrzeja – zjednoczmy się jako wspólnota lokalnego Kościoła obchodząca swoje stulecie i przyjmująca jubileuszowe wezwanie do ożywiania nadziei, brzmiące w całym Kościele powszechnym. „Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie” (1 Tm 2,5) – takie świadectwo wiary składa dzisiaj apostoł Paweł. Niech w tych szczególnych dniach nie zabraknie naszego świadectwa wiary oraz wierności tej nadziei, którą otrzymaliśmy i pomnażamy jako Kościół.

Serdecznie wszystkich Was pozdrawiam i życzę błogosławionej niedzieli!

 

Biskup Marek Szkudło

Administrator

Archidiecezji Katowickiej

SŁOWO ADMINISTRATORA ARCHIDIECEZJI KATOWICKIEJ
W ZWIĄZKU Z NOMINACJĄ NOWEGO ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO

 

Drodzy Diecezjanie, Siostry i Bracia!

Ojciec Święty Leon XIV mianował nowym Arcybiskupem Metropolitą Katowickim Księdza Biskupa Andrzeja Przybylskiego, dotychczasowego biskupa pomocniczego diecezji częstochowskiej.

Dziękujemy Ojcu Świętemu za jego decyzję, a nade wszystko uwielbiamy Bożą Opatrzność, która prowadzi nasz Kościół i właśnie teraz obdarza nas nowym Pasterzem.

Proszę Was z całego serca o życzliwe przyjęcie Arcybiskupa Nominata Andrzeja
i o gorącą modlitwę za niego.Niech Duch Święty napełniago swoją mądrością i mocą
w prowadzeniu naszego lokalnego Kościoła.

Pragnę Wam również podziękować za życzliwość i wsparcie, jakichdoświadczałem w czasie mojej posługi administratora archidiecezji. Dzięki Waszym modlitwom ten czas był dla mnie źródłem pokoju i nadziei.

Niech Matka Sprawiedliwości i Miłości Społecznej, Patronka naszej archidiecezji, wspiera nas nieustannie na drogach wiary.

Z modlitwą i błogosławieństwem,

 

 

† Marek Szkudło Administrator  Archidiecezji Katowickiej

APEL KOMISJI WYCHOWANIA KATOLICKIEGO KEP
W ZWIĄZKU Z WPROWADZENIEM DO SZKÓŁ PRZEDMIOTU EDUKACJA ZDROWOTNA

 

Warszawa, dnia 27 sierpnia

Drodzy Rodzice,

W roku szkolnym 2025/2026 Waszym dzieciom – począwszy od klasy IV szkoły podstawowej, aż po klasę III szkoły ponadpodstawowej – zostanie zaproponowany udział w zajęciach edukacji zdrowotnej. Zajęcia te nie są obowiązkowe, jeżeli jednak nie zadeklarujecie Państwo braku zgody do nieprzekraczalnej daty 25 września br., dziecko zostanie automatycznie zapisane do udziału w tych lekcjach i będzie miało obowiązek w nich uczestniczyć.

Jako rodzice jesteście odpowiedzialni za wychowanie własnych dzieci. Macie prawo wychowywać je zgodnie z własnymi przekonaniami. Jeśli widzicie, że w szkole są przekazywane jakieś wartości i zasady życia, z którymi się nie zgadzacie, możecie wyrazić swój sprzeciw.

W programie zajęć z edukacji zdrowotnej są treści wartościowe, takie jak troska o zdrowie fizyczne, higienę psychiczną czy rozpoznawanie zagrożeń. Jednak są też treści, które nie są zgodne z wiarą katolicką i narażają dzieci i młodzież na ryzyko poważnych niebezpieczeństw, mogących wpływać na całe ich życie, a także życie rodziny.

Program przedmiotu – w naszej ocenie – stanowi zagrożenie dla katolickiej wizji rodziny, małżeństwa oraz dojrzałości ludzkiej dzieci i młodzieży. Problematyka małżeństwa i rodziny, rozumianych jako wspólnota ojca, matki i dzieci, została potraktowana w nim w sposób marginalny. Tymczasem Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej wyraźnie podkreśla, że małżeństwo, rodzina, macierzyństwo i ojcostwo znajdują się pod szczególną ochroną państwa. W programie znalazły się treści dotyczące tożsamości płciowej oraz kwestii prawnych i społecznych związanych ze środowiskiem LGBTQ+. Wszystkie osoby zasługują na szacunek, ale ich wizja seksualności nie jest zgodna z nauką Kościoła. Proponowane treści mogą prowadzić do zniekształcenia obrazu kobiecości i męskości, a nawet powodować, że dziewczęta będą identyfikowały się jako chłopcy, a chłopcy – jako dziewczęta, w ich najbardziej wrażliwym okresie życia, w którym młody człowiek poszukuje własnej tożsamości i potrzebuje szczególnego wsparcia, opieki i towarzyszenia mu przez najbliższych. Niezwykle zaś łatwo jest wtedy skrzywdzić młodych ludzi i doprowadzić w konsekwencji do wielu zaburzeń.

Zajęcia poruszające tak istotne i wrażliwe kwestie powinny powstać w oparciu o szeroką debatę społeczną. W Polsce dużą część obywateli stanowią przecież ludzie, którzy przyjmują chrześcijańską wizję małżeństwa i rodziny.

Dlatego zwracamy się do Was, Drodzy Rodzice, abyście głęboko rozważyli proponowane zajęcia z edukacji zdrowotnej i nie wyrażali zgody na udział swoich dzieci w tych zajęciach. Wzór pisma do rezygnacji można znaleźć na stronie: takdlaedukacji.pl

 

Bp Wojciech Osial
Przewodniczący Komisji Wychowania Katolickiego KEP

W związku ze zbliżającym się miesiącem trzeźwości Kliniczny Szpital Psychiatryczny w Rybniku serdecznie zaprasza do współpracy i kierowanie Wiernych, którzy zmagają się z problemem nadużywania alkoholu do Oddziału Dziennego Terapii Uzależnienia od Alkoholu (Rybnik ul. Gliwicka 33 tel. 32 43 28 181 lub 182).

Oddział Dzienny Terapii Uzależnienia od Alkoholu jest oddziałem koedukacyjnym. W oddziale leczą się osoby uzależnione od alkoholu oraz osoby uzależnione od alkoholu i innych substancji psychoaktywnych. Leczenie w oddziale obejmuje diagnostykę, psychoterapię i rehabilitację osób uzależnionych od alkoholu, uzależnionych od alkoholu i innych substancji psychoaktywnych oraz szkodliwie pijących alkohol.

Program terapeutyczny jest realizowany przez 8 tygodni ( program nawrotów 4 tygodnie). Zajęcia terapeutyczne odbywają się codziennie od poniedziałku do piątku w godz. od 8.00 do 13.00. W ramach świadczeń pacjenci otrzymują posiłek. Na czas leczenia istnieje możliwość wydania zwolnienia L-4. Terapia w oddziale jest bezpłatna, finansowana przez NFZ.

Wstępne rozmowy diagnostyczno-kwalifikacyjne odbywają się od poniedziałku –  czwartku  od godziny 13.30 – 14.00. Po zakwalifikowaniu do przyjęcia do programu terapii ustalany jest termin przyjęcia.

                                                                                                             Agnieszka Ratajczak

                                                                            Kierownik Oddziału Dziennego Terapii Uzależnienia od Alkoholu

Informacja i zaproszenie

 

 

W tym roku, 26 lipca, wspólnie z parafią Narodzenia NMP w Pszowie zaplanowaliśmy V Pielgrzymkę Chorych i Starszych 'Po uśmiech do Pszowskiej Pani Uśmiechniętej'.
Jednak ze względu na trwający Rok Jubileuszowy, w tym samym dniu w katowickiej Katedrze Chrystusa Króla odbędą się centralne obchody Jubileuszu Babć, Dziadków i Osób Starszych.

W związku z tym, tegoroczne pielgrzymowanie do Pszowa pragniemy zamienić na wspólny wyjazd do Katowic.
Jako Fundacja DONUM CARITATIS im. Ks. Zdzisława Tronta, chcemy pokryć koszty przejazdu pielgrzymów z naszych parafii na to wyjątkowe jubileuszowe świętowanie.

Zgłoszenia chętnych osób przyjmowane są w kancelarii parafii Ducha Świętego
w Wodzisławiu – osobiście lub telefonicznie pod numerem: 32 455 49 25.
Na zgłoszenia czekamy do 17 lipca.

Szczegółowe informacje dotyczące wyjazdu zostaną wkrótce opublikowane na stronie internetowej, w mediach społecznościowych oraz przekazane do parafii dekanatu.