*Modlitwa Wdzięczności

Panie, na początku tego roku chciałbym Ci podziękować za wszystko, co od Ciebie dostałem w odchodzącym.

Dziękuję Ci za życie i za miłość, którą otrzymałem i którą dałem, za kwiaty, powietrze i słońce,
za szczęście i za troski,
za to, co było możliwe
i za to, co nie było możliwe.

Oddaję Ci wszystko, co w minionym roku zrobiłem:
wykonaną pracę, rzeczy, które wyszły spod moich rąk i to wszystko, co zdołałem moimi rękami zbudować.

Powierzam Ci ludzi, którzy mnie kochają, i których ja kocham,
moich nowych przyjaciół, tych, którzy są blisko,
tych, którzy się oddalili,
tych, którzy zakończyli swoje życie, tych, którzy prosili mnie o pomoc i tych, którym zdołałem pomóc, tych, z którymi dzielę życie, obowiązki, smutki i radości.

Dzisiaj, Panie, proszę Cię: wybacz mi źle wykorzystany czas, niemądrze wydane pieniądze, wypowiadanie bezużytecznych słów, lekceważenie miłości.

Wybacz mi puste działania, źle wykonane prace, życie bez entuzjazmu, poświęcanie zbyt krótkiego czasu na modlitwę, moje zapominalstwo i to, że milczałem, kiedy należało mówić. Pokornie proszę o Twoje przebaczenie.

Panie czasu i wieczności,
Twoje jest dzisiaj i jutro, przeszłość i przyszłość.
W perspektywie nowego roku, który niebawem się zacznie, powierzam Ci raz na zawsze wszystkie te dni, które pozwolisz mi jeszcze przeżyć.

Dzisiaj proszę Cię dla siebie i dla moich bliskich
o pokój, szczęście, siłę, odwagę, miłosierną miłość i mądrość.

Chcę być codziennie pełen optymizmu i życzliwości.
Zamknij moje uszy na wszelki fałsz, moje usta na kłamstwa, egoistyczne słowa
i na inne słowa, które mogą kogoś zranić.

Za to otwórz całe moje jestestwo na wszystko, co dobre, żeby Twoje błogosławieństwo mogło napełnić mojego ducha
i żebyś rozsiewał je wokół mnie.

Napełnij mnie dobrocią i szczęściem, by ci, którzy ze mną żyją, mogli znaleźć w moim życiu coś z Ciebie.

Panie, daj mi Szczęśliwy Rok i naucz mnie głosić moim życiem Twoje błogosławieństwa.

W imię Jezusa, amen.

(Autor: Arley Tuberquia)

LIST RADY DS. RODZINY KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI

NA NIEDZIELĘ ŚWIĘTEJ RODZINY

Umiłowani w Chrystusie siostry i bracia!

Liturgia dzisiejszej niedzieli zachęca nas do ufnego zawierzenia naszych rodzin Świętej Rodzinie oraz do odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Perykopa ewangeliczna o odnalezieniu Jezusa przez rodziców w świątyni opowiada o relacjach, które łączyły Maryję, Józefa i Jezusa. Rodzice odnaleźli bezpieczeństwo, radość szczęśliwej rodziny i pokój serca, gdy budowali wzajemne więzi na Bogu. Święta Rodzina uczy nas czułej, odpowiedzialnej i ofiarnej miłości, umiejętności słuchania, gotowości do pomocy i nieustannego poszukiwania Bożej woli w codziennym życiu.

Małżeństwo chrześcijańskie nie opiera się wyłącznie na uczuciach i wzajemnej umowie. Miłość jest wzniosła i piękna, ale też bywa zmienna i ulotna.Kobieta i mężczyzna w sakramencie małżeństwa otrzymują pomoc od Boga: to, co ludzkie i kruche zostaje potwierdzone i wzmocnione Bożą łaską. Jakże budujący jest obraz pełnych szacunku dla siebie małżonków, otwartych na życie i troszczących się o dzieci, którzy traktują rodzinę jak skarb i dar od Boga. Godne uznania są również rodziny wielopokoleniowe. Jednak byłoby naiwnością nie dostrzegać kryzysu małżeństwa i rodziny. Zasmucają rozpadające się małżeństwa, przeróżne uzależnienia, ucieczka przed odpowiedzialnością, materializm i konsumpcjonizm. Podważane są fundamenty rodziny, co uderza w samą istotę małżeństwa, jako związku kobiety i mężczyzny oraz lekceważona jest wartość życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Rodzina jest święta i kluczowa dla właściwego rozwoju człowieka, dlatego nie należy jej poddawaćeksperymentom społecznym lub wpływom współczesnych utopii. Warto, więc przypomnieć pewne podstawowe elementy nauczania Kościoła na temat małżeństwa i rodziny.

Rodzina Bogiem silna

Św. Jan Paweł II określił rodzinę, jako pierwszą i podstawową drogę Kościoła (LdR 2). Rodzinajest w wymiarze ogólnospołecznym i religijnym najstarszą, powszechną i naturalną wspólnotą, która funkcjonuje we wszystkich kulturach. Można stwierdzić, że jest ona najcenniejszym dobrem ludzkości (FC1). Rodzina stanowi egzystencjalny horyzont człowieka i w niej rodzą się życiowe powołania. Pełne oddania życie w rodzinie zgodnie z zamysłem Boga jest drogą prowadzącą do zbawienia.Pomimo kryzysu życia rodzinnego pragnienie trwałej miłości małżeńskiej i bezpiecznej rodziny jest wciąż zapisane głęboko w sercu człowieka.

Bł. kard. Stefan Wyszyński wielokrotnie wzywał rodziny, aby były silne Bogiem, gdyż tylko wówczas będą zdolne pokonać trudności i przetrwać nawet największe życiowe burze. Znaczenie rodziny staje się w pełni zrozumiałe dopiero w powiązaniu z Bożym Narodzeniem i osobą Jezusa Chrystusa. W Chrystusie zawiera się pełna prawda o człowieku, widzianymzarówno w perspektywie tajemnicy Stworzenia, jak i Odkupienia. Ten, który jestobrazem Boga niewidzialnego(Kol 1, 15), jest zarazem doskonałym człowiekiem. Chrystus objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi.Wzrastał w Nazarecie w zaciszu środowiska domowego, wśród codziennych zajęć, modlitwy i kontaktów z sąsiadami. Jego rodzina przyjęła i strzegła Go z miłością, wprowadzała w życie w posłuszeństwie wobec tradycji religijnej i towarzyszyła Mu aż do osiągnięcia dojrzałości i rozpoczęcia publicznej działalności.  W rodzinie Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i łasce u Boga i u ludzi (Łk 2,52).

Wkroczenie Boga w historię świata pozostaje w ścisłym związku z ludzką rodziną. Nic już bardziej doniosłego i świętego nie może wydarzyć się w rodzinie.Od momentu Wcielenia rodzina jest swoistym sanktuarium, w którym zamieszkał Bóg.

Szczególnym wyróżnieniem dla rodziny jest podniesienie małżeństwa do godności sakramentu, a więc widzialnego i skutecznego znaku łaski Bożej. O znaczeniu rodziny przekonuje również fakt, że bywa ona nazywana Kościołem domowym, a Kościół, próbując opisać swoją istotę, sięga wiele razy do obrazów z życia rodzinnego.Kościół określa siebie rodziną Bożą, Oblubienicą Chrystusa lub Matką, a Boga nazywa Ojcem. Wewnętrzna jedność rodziny, jej nakierowanie na życie w kontekście relacji ofiarnej miłości, sprawiają, że jest ona obrazem Kościoła.

Zadania rodziny

Pierwszym i podstawowym celem rodziny chrześcijańskiej jest komunia osób, a także wspólnota pokoleniowa, czyli jedność matki, ojca, dzieci i krewnych. Rodzina, zapoczątkowana w przymierzu małżeńskim, urzeczywistnia się w pełni w rodzicielstwie. Zatem rodzina ma obowiązek pogłębiać więź na płaszczyźnie związku ciał i dusz, charakterów, serc, umysłów i dążeń osób ją tworzących. Podejmując te zadania, rodzina uczestniczy w potrójnym urzędzie Chrystusa – nauczyciela, kapłana i pasterza.

Rodzina realizuje misję nauczania, jako wspólnota ewangelizowana i ewangelizująca. Sama przyjmuje słowo Boże, żyje Pismem Świętym, wsłuchuje się w nauczanie Kościoła, ale i przekazuje to słowo wszystkim poszukującym. Dlatego tak ważną rolę formacyjną w rodzinie spełnia lektura Pisma Świętego, czytanie dokumentów kościelnych, książek religijnych iprasy katolickiej.

Rodzina spełnia zadania wychowawcze, przede wszystkim przez dawania dobrego przykładu, przyznawanie się do błędów, unikanie fałszywych kompromisów i uczenie dzieci szeroko pojętej odpowiedzialności. Wychowanie religijne i katecheza udzielana przez matkę, ojca, babcię, dziadka i starsze rodzeństwo czynią z rodziny prawdziwą wspólnotę wiary. Rodzice mają prawo wybrać dla dzieci taki model wychowania moralnego i religijnego, który odpowiada ich własnym przekonaniom! Względem tych praw i obowiązków społeczności wyższego rzędu, takie jak Kościół i państwo, spełniają rolę pomocniczą.

W rodzinie realizuje się posługa liturgiczna przez kapłaństwo powszechne ojca, matki, dzieci oraz innych krewnych (KKK 1657). Każdy spełnia w rodzinie charakterystyczne dla siebie zadania. W praktyce polega to na świadomym i aktywnym uczestnictwie w Eucharystii, w sakramencie pokuty i pojednania oraz w innych sakramentach. Ważnym zadaniem jest praktykowanie modlitwy małżeńskiej i rodzinnej, wspólnotowe świętowanie niedzieli, jubileuszy, rocznic rodzinnych, uroczystości kościelnych i rodzinnych, a także codzienna ofiara z siebie oraz wspólnotowe dźwiganie krzyża cierpienia, trosk i niedogodności.

Coraz ważniejszym zadaniem rodziny jest mądre wykorzystywanie czasu wolnego, który został człowiekowi dany dla odpoczynku, ale i wszechstronnego rozwoju w sferze szeroko pojętej kultury.Bardzo ważne jest wspólne spędzanie czasu oraz dyskusja na temat przeczytanych treści, obejrzanych programów, sztuk teatralnych lub filmów.Coraz większego znaczenia nabiera umiejętność roztropnego i krytycznego korzystania z Internetu.

Zadania pasterskie rodzina realizuje poprzez praktykowanie ducha służby oraz przezwyciężanie niezgody, niewierności i zazdrości. Realizacja przykazania miłości i służby dokonuje się najpierw wobec najbliższych, a potem wobec innych rodzin tworzących środowisko parafialne (por. FC 56-71). Rodzina jest też naturalnym środowiskiem, które może stać się szkołą poświęcenia, przezwyciężania egoizmu oraz niesienia pomocy ubogim i potrzebującym. W rodzinie człowiek uczy się kierować swoim życiem według zamysłu Bożego, a także uczy się posłuszeństwa i odpowiedzialności za siebie i innych. W rodzinie również uczymy się troski o środowisko naturalne, integralnej ekologii i odpowiedzialności za przyszłość świata.

Rodzina drogą do świętości

Życie w małżeństwie i rodzinie jest dla zdecydowanej większości chrześcijan drogą, na której realizują oni swoje wezwanie do świętości i uczestniczą w życiu i misji Kościoła. W ciągu wieków zapewne wiele małżeństw i rodzin żyło w świętości. Również dzisiaj nie brakuje ludzi głębokiej wiary, którzy w małżeństwie i rodzinie zmierzają do świętości przez sumienne i pełne oddania spełnianie swoich obowiązków. Papież Franciszek nazwał ich świętymi z sąsiedztwa. Świętość niektórych z nich została potwierdzona przez Kościół, aby byli dla nas przykładem i pomocą.

Biblia wskazuje na świętych małżonków, takich jak Elżbieta i Zachariasz, rodziców św. Jana Chrzciciela a Tradycja pokazuje nam przykład Anny i Joachima, rodziców Matki Bożej. Wielu małżonków wynoszonona ołtarze, ale dopiero św. Jan Paweł II, papież rodziny, w 2001 roku beatyfikował małżeństwo Marię i Luigiego Beltrame Quatrocchich, wskazując, że osiągnęli świętość właśnie w życiu rodzinnym i małżeńskim. Była to pierwsza w historii beatyfikacja małżonków dokonana w tym samym czasie i jednym aktem. W 2008 roku w Lisieux odbyła się beatyfikacja Zelii i Ludwika Martin, rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

W Polsce mamy nadzieję na beatyfikację rodziny Wiktorii i Józefa Ulmów wraz z ich siedmiorgiem dzieci, z których jedno żyło pod sercem matki. Mieszkali oni w Markowej na Podkarpaciu. W czasie II wojny światowej bezinteresownie udzielili schronienia Żydom, za co ponieśli męczeńską śmierć, gdyż wyżej od własnych spraw cenili wierność przykazaniu miłości Boga i bliźniego. Rozpoczął się także proces beatyfikacyjny Emilii i Karola Wojtyłów, rodziców, św. Jana Pawła II.

Przykłady świętych małżonków i rodzin przekonują, że pomimo trudnych okoliczności i kryzysu wartości, można pozostać wiernym Bogu, wspierać się wzajemnie w rodzinie i przez to być również uczciwym i dobrym człowiekiem. Papież Franciszek przypomniał tę prawdę w posynodalnej adhortacji apostolskiej Amoris laetitia, którą rozpoczął takimi słowami: radość przeżywana w rodzinach jest także radością Kościoła… Pomimo licznych oznak kryzysu małżeństwa, pragnienie rodziny jest stale żywe, zwłaszcza wśród ludzi młodych i motywuje Kościół(AL 1). Dlatego chrześcijańskie nauczanie na temat rodziny jest dobrą nowiną, która niesie światu nadzieję i wskazuje drogę odnowy.

Z tego też powodu Kościół uznaje troskę o rodziny za jedno ze swych najistotniejszych zadań, za pierwszą i z wielu względów najważniejszą drogę posłannictwa i posługi (LdR 1-2). Pomoc duszpasterska jest niezbędna najpierw wobec tych osób, które znają wartość rodziny i chcą pozostawać wierne nauczaniu kościelnemu, ale również potrzebują tej pomocy rodziny, które są zagubione, poszukują prawdy lub napotykają na przeszkody w realizacji swojego powołania. Każdy kto szczerze pragnie Boga i otwiera się na wspólnotę Kościoła, powinien zostać przyjęty. Takie osoby wymagają także towarzyszenia i rozeznawania w dochodzeniu do prawdy oraz integracji ze wspólnotą wiary (por. AL 291-312).

Zakończmy nasze rozważanie słowami modlitwy do Świętej Rodziny z adhortacji Amoris laetitia:

Święta Rodzino z Nazaretu,

Niech nigdy więcej w naszych rodzinach

Nikt nie doświadcza przemocy, zamknięcia i podziałów:

Ktokolwiek został zraniony albo zgorszony,

niech szybko zazna pocieszenia i uleczenia.

Święta Rodzino z Nazaretu,

Przywróć wszystkim świadomość

Sakralnego i nienaruszalnego charakteru rodziny,

Jej piękna w Bożym zamyśle.

Jezu, Maryjo i Józefie,

Usłyszcie, wysłuchajcie naszego błagania! Amen (AL 325).

Niech czas Bożego Narodzenia przyniesie pokój i radość naszym rodzinom. Z modlitwą i błogosławieństwem

Bp Wiesław Śmigiel

Przewodniczący Rady ds. Rodziny KEP

Toruń, 26 grudnia 2021 r.

Drodzy Bracia Górnicy wraz z Rodzinami!

Z okazji patronalnej uroczystości świętej Barbary wszystkim Górnikom i Pracownikom zatrudnionym górnictwie i w przedsiębiorstwach pracujących na rzecz górnictwa składam szczere życzenia pomyślności oraz wytrwałości w ciężkiej, niebezpiecznej, ale jakże koniecznej pracy.

Również w tym roku świętej Barbarze polecamy w modlitwie wszystkich związanych z przemysłem wydobywczym, zwłaszcza pracujących pod ziemią! W trudnym dla branży górniczej okresie niepewności i zmian przekazuję Wam zapewnienie o wsparciu i duchowej bliskości! Nie tracimy nadziei i wiary w to, że konieczne zmiany zostaną przeprowadzone w duchu społecznej solidarności! Dlatego w aktualnej sytuacji nie może zabraknąć kół ratunkowych: solidarnej tarczy, sprawiedliwości i miłości społecznej.

Słowa, które wypowiedziałem podczas zeszłorocznej Mszy św. barbórkowej są wciąż aktualne i godne powtórzenia. Jestem głęboko przekonany, że redukcja zatrudnienia, związana z zamykaniem kopalń „powinna odbywać się na zasadzie dobrowolności i być wsparta programem osłon socjalnych, wypracowanych w dialogu z partnerami społecznymi, których zadaniem jest nie tylko obrona praw pracowniczych, lecz i partycypacja w procesach restrukturyzacji i modernizacji Górnego Śląska, zagłębia cennych wartości, które wraz z likwidacją górniczej branży nie powinny zaniknąć”.

Bracia Górnicy!

W imieniu wspólnoty lokalnego Kościoła życzę Wam wraz z Waszymi Duszpasterzami, abyście we wszelakich trudnościach znajdowali zawsze schronienie w Bogu, do którego razem z psalmistą wołamy: „Bądź mi skałą schronieniai zamkiem warownym, aby mnie ocalić, boś Ty opoką moją i twierdzą” (Ps 71, 3); aby Wasz górniczy trud i wysiłek znajdowały uznanie i należny szacunek w oczach rządzących i całego społeczeństwa; abyściechronili wartości tak bardzo zakorzenione na naszej górnośląskiej ziemi – wiarę, rodzinę, niedzielę i miejsce pracy.

A wobec powracającego zagrożenia epidemicznego apeluję do Waso przestrzeganie norm sanitarnych, co będzie wyrazem troski o życie i zdrowie swoje, bliskich i kolegów z pracy.

Tradycyjnie wyrazy pozdrowień i wdzięczności składam na ręce Waszych żon i dzieci, wspierających Was w codziennej pracy. Pozdrawiam serdecznie zasłużonych emerytów górniczych. Pamiętam o inwalidach pracy górniczej, którzy wykonując swoje obowiązki, stali się ofiarami katastrof czy wypadków. Bożemu miłosierdziu powierzam tych, którzy ponieśli śmierć przy wykonywaniu pracy i Dziewięciu męczenników „Solidarności”, górników kopalni„Wujek”, którzy oddali swoje życie 40 lat temu.

Drodzy Górnicy i wszyscy związani z polskim przemysłem górniczym!

Niech dobry Bóg za pośrednictwem świętej Barbary udziela Wam wszystkim pomocy i bezpieczeństwa. Niech pomnaża osobiste i rodzinne szczęście oraz nadzieję na trwały pokój w naszym społeczeństwie, Ojczyźnie i w całej ludzkiej rodzinie. Niech nieustannie prowadzi Was drogami sprawiedliwości i miłości społecznej.

Raz jeszcze zapewniam Was o modlitwie i duchowym towarzyszeniu i bliskości. Wszystkim z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!

Szczęść Boże!     

†Wiktor Skworc  

ARCYBISKUP METROPOLITA KATOWICKI

Katowice, 4 grudnia 2021 roku

KOMUNIKAT ARCYBISKUPA METROPOLITY KATOWICKIEGO
PO BEATYFIKACJI KS. JANA FRANCISZKA MACHY
Drodzy Bracia i Siostry!
1. W sobotę 20 listopada sługa Boży ks. Jan Macha został włączony do wspólnoty
błogosławionych Kościoła Katolickiego. Wyrażamy wdzięczność Bożej
Opatrzności za świadectwo życia i wiary tego śląskiego kapłana, męczennika
II wojny światowej, nowego patrona alumnów Wyższego Śląskiego Seminarium
Duchownego, dzieła powołań oraz dzieł charytatywnych w naszej archidiecezji.
Bóg zapłać wszystkim wiernym świeckim, kapłanom i osobom życia
konsekrowanego, zarówno za udział w Mszy świętej beatyfikacyjnej,
sprawowanej w katowickiej katedrze przez delegata Ojca świętego Franciszka,
kardynała Marcello Semeraro, prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, jak i
za duchową łączność dzięki transmisjom telewizyjnym, radiowym
i internetowym. Dzięki przekazom medialnym postać błogosławionego Jana
Franciszka ukazano szerokiej rzeszy odbiorców, nie tylko w kraju, ale i za
granicą. Wyrazy wdzięczności kieruję również do osób zaangażowanych
w przygotowanie uroczystości beatyfikacyjnej i darczyńców. Prośmy
błogosławionego ks. Jana Franciszka o orędownictwo za nami, abyśmy z Bożą
pomocą odkrywali własną misję w świecie i kształtowali serca wrażliwe
na ludzkie potrzeby.
2. Liturgiczne wspomnienie błogosławionego Jana Machy będzie obchodzone
w naszej archidiecezji w dniu 2 grudnia każdego roku. W związku z tym
najbliższy czwartek będzie w naszych wspólnotach parafialnych dniem
dziękczynienia za beatyfikację ks. Jana i modlitwy za Jego wstawiennictwem
w intencji duszpasterzy, osób zaangażowanych w parafialnych i szkolnych
zespołach Caritas, a przede wszystkim o nowe powołania kapłańskie
i zakonne. Wykorzystajmy ten dzień również na odkrywanie życia i dzieła
nowego Błogosławionego.
3. Rozpoczynamy dzisiaj nowy rok liturgiczny oraz realizację trzeciego roku
programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce pt. „Eucharystia daje życie”.
Zamierzone pastoralne i ewangelizacyjne działania wyrażamy słowami
nawiązującymi do obrzędu rozesłania na zakończenie Mszy św.: „Posłani
w pokoju Chrystusa”. W tym duchu zachęcam Was do budowania między ludźmi
Chrystusowego Królestwa pokoju, miłości i sprawiedliwości, a także do
synodalnej odnowy życia i misji całej wspólnoty Kościoła. Wewnętrznej siły
do podejmowania tych wyzwań szukajmy najpierw w Eucharystii, która jest
źródłem wzajemnego przebaczenia, słuchania słowa Bożego, komunii
i chrześcijańskiego świadectwa, a nade wszystko sakramentem uwielbienia Boga
przez Chrystusa w Duchu Świętym.
Na czas adwentowej drogi przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego
wszystkim Wam błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO
PO WIZYCIE AD LIMINA APOSTOLORUM
Drodzy Diecezjanie!
1. Krótko przed wizytą ad limina apostolorum w Watykanie, która odbyła się
w dniach 25–29 października br., prosiłem Was o modlitewne wsparcie, zwłaszcza
w ramach modlitwy różańcowej. Teraz, po powrocie z Wiecznego Miasta wraz
z Biskupami Pomocniczymi serdecznie dziękuję za dar modlitwy i duchowe
towarzyszenie. Przekazuję przy tym garść informacji o pobycie w Rzymie, który
rozpoczęliśmy odprawieniem Mszy św. przy grobie św. Piotra. W tym szczególnym dla
chrześcijan miejscu, w homilii, powiedziałem między innymi: „Eucharystia w bliskości
grobu Apostoła, od którego rozpoczęło się wyznanie wiary Kościoła i droga ludu Bożego
przez dzieje, wreszcie słowo i błogosławieństwo biskupa Rzymu, których oczekujemy,
niech nas umocnią w eklezjalnym posłannictwie: na drodze odnowy i nawrócenia
osobistego i duszpasterskiego, w dialogu ze światem, w służbie człowiekowi przez
komunię, uczestnictwo i misję ku Kościołowi – Wspólnocie”.
W centrum poszczególnych dni wizyty „do progów Apostołów” były celebracje
Eucharystii w rzymskich bazylikach i przy grobie św. Jana Pawła II. Wypełniały je również
– zgodnie z przyjętym planem – spotkania w watykańskich urzędach, które wspomagają
Ojca świętego w pełnieniu Jego uniwersalnej misji w Kościele Powszechnym i dla całej
ludzkiej rodziny. Wyjątkowy charakter miało spotkanie z Następcą św. Piotra, papieżem
Franciszkiem. Grupie biskupów z metropolii katowickiej i krakowskiej poświęcił on wiele
czasu na braterską rozmowę, która dotyczyła między innymi rozpoczętego synodu
o synodalności Kościoła, a także wyzwań pracy duszpasterskiej Kościoła w Polsce. Ojciec
święty zachęcił nas do dalszej, wytrwałej służby w głoszeniu Ewangelii i ufności Bożej
Opatrzności. Kiedy – zgodnie z przyjętym protokołem – przedstawiłem się papieżowi
Franciszkowi i wypowiedziałem słowo „Katowice”, Ojciec święty natychmiast wspomniał,
że czeka nas beatyfikacja młodego kapłana, który w służbie bliźnim oddal swoje życie.
Wykorzystałem ten moment na podziękowanie Papieżowi, zarówno za uznanie
męczeństwa ks. Jana Franciszka Machy, jak i za wyznaczenie daty Jego beatyfikacji oraz
ustanowienie swego delegata na uroczystość beatyfikacyjną. Będzie nim prefekt
Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Kończąc tę krótką relację o wizycie w Rzymie chcę podkreślić, że nasza serdeczna
więź ze Stolicą Apostolską i papieżem Franciszkiem jeszcze bardziej się umocniła. Ojciec
święty wspiera nas modlitwą i nam błogosławi.
Bracia i Siostry!
2. Zgodnie z zapowiedziami, już w sobotę 20 listopada br. o godz. 10-tej
w katowickiej katedrze będziemy – jako wspólnota Kościoła archidiecezji katowickiej –
świadkami beatyfikacji Sługi Bożego ks. Jana Franciszka Machy. Raz jeszcze zachęcam
Was do duchowego przygotowania się do tej uroczystości poprzez bliższe poznanie
postaci śląskiego męczennika, chociażby dzięki specjalnemu dodatkowi dołączonemu
do „Gościa Niedzielnego” pod tytułem: „Wielki dzień księdza Jana”. Bezpośrednio przed
beatyfikacją ukaże się również „Gość Extra” w całości poświęcony ks. Janowi Macha.
Zapraszam Was do włączenia się w trwającą nowennę oraz do zaplanowania udziału
w beatyfikacji. Duchowa jedność z uczestnikami uroczystości beatyfikacyjnej umożliwią
nam transmisje: telewizyjna, radiowa i internetowa.
Wszystkim zgromadzonym na niedzielnej Eucharystii i Waszym parafialnym
wspólnotom z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki
Katowice, 4 listopada 2021 r.

D E K R E T

PENITENCJARIA APOSTOLSKA, po wysłuchaniu licznych próśb, które napłynęły ostatnio od Pasterzy Kościoła w związku z wciąż trwającą pandemią, potwierdza i rozszerza na cały listopad 2021 r.wszystkie dobrodziejstwa duchowe, już udzielone 22 października 2020 r. Dekretem Prot. N. 791/20/I, którym, z powodu pandemii Covid-19,odpusty zupełne za wiernych zmarłych zostały przedłużone na cały listopad 2020 r.

Z tej odnowionej wielkoduszności Kościoła z pewnością wierni czerpać będą pobożne postanowienia i siłę duchową, aby nadawać swojemu życiu kierunek zgodny z prawem ewangelicznym, w synowskiej komunii z Ojcem Świętym, widzialnym fundamentem i Pasterzem Kościoła katolickiego.

Niniejszy dekret obowiązuje przez cały listopad.

W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, 27 października 2021 r.

Kard. Mauro Piacenza Penitencjarz Większy

Ks. Prał. Krzysztof Nykiel Regens

(Oryginalny tekst dokumentu: https://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2021/10/28/0700/01488.html)

Załącznik 1: Dekret z 22 października 2020 roku, o którym mowa w powyższym dokumencie:

Penitencjaria Apostolska, na mocy specjalnego polecenia Jego Świątobliwości Papieża Franciszka, chętnie ustanawia i określa, że w tym roku, aby uniknąć zgromadzeń, tam, gdzie są one zakazane:

a.- Odpust zupełny dla osób nawiedzających cmentarz i modlących się, choćby tylko w myśli, za zmarłych przez poszczególne osiem dni, zwykle ustanowiony jedynie na dni od 1 do 8 listopada, dla pożytku wiernych może być przeniesiony na inne osiem dni listopada. Dni te, dowolnie wybrane przez poszczególnych wiernych, mogą być od siebie oddzielone.

b- Odpust zupełny związany z dniem 2 listopada, ustanowiony na Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych dla tych, którzy pobożnie nawiedzają kościół lub kaplicę i odmawiają tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”, może być przeniesiony nie tylko na niedzielę poprzedzającą lub następującą, albo na sam dzień Uroczystości Wszystkich Świętych, ale także na inny dzień listopada, dowolnie wybrany przez poszczególnych wiernych.

Osoby starsze, chore i ci wszyscy, którzy z poważnych powodów nie mogą opuścić domu, na przykład ze względu na zakazy gromadzenia się licznych wiernych w miejscach świętych, będą mogli uzyskać odpust zupełny, jeśli tylko łącząc się duchowo z tymi wiernymi, którzy pobożnie nawiedzają miejsca święte, oraz wykluczając wszelkie przywiązanie do jakiegokolwiek grzechu i mając intencję kiedy to tylko będzie możliwe spełnić trzy zwyczajne warunki (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencjach Ojca Świętego), odmówią pobożnie modlitwy za zmarłych przed obrazem Pana Jezusa lub Najświętszej Maryi Panny (na przykład jutrznię i nieszpory z oficjum Liturgii godzin za zmarłych, Różaniec, Koronkę do Bożego Miłosierdzia i inne modlitwy za zmarłych bliskich ich sercu), albo jeśli podejmą medytacyjną lekturę jednego z fragmentów Ewangelii z liturgii za zmarłych, lub też jeśli wypełnią uczynki miłosierdzia poprzez ofiarowanie Bogu cierpień i niedogodności swego życia.

SŁOWO METROPOLITY KATOWICKIEGO PRZED WIZYTĄ AD LIMINA APOSTOLORUM

Drodzy Diecezjanie!

 Trwa wizyta Episkopatu Polski ad limina apostolorum. W dniach od 25 do 29 października w czwartej i ostatniej grupie będą przebywali w Watykanie biskupi reprezentujący metropolię katowicką i krakowską. Program wizyty przewiduje zaplanowane na 28 października spotkanie z papieżem Franciszkiem oraz liczne wizyty i spotkania w kongregacjach i innych urzędach Stolicy Apostolskiej.

 Wizyta do progów apostolskich to istotny element posługi i misji każdego biskupa jako następcy apostołów i członka kolegium, któremu przewodzi Ojciec Święty. To szczególny czas umacniania jedności, wspólnoty i braterstwa, a jednocześnie możliwość pochylenia się wraz z następcą św. Piotra i jego współpracownikami nad aktualną sytuacją i wyzwaniami lokalnego Kościoła. Nawiedzając – razem z biskupami pomocniczymi - groby apostołów i celebrując Eucharystię w czterech rzymskich bazylikach, będziemy się modlili w intencji naszej archidiecezji i całego Kościoła w górnośląskiej metropolii. Będziemy pamiętali o wszystkich chorych i cierpiących, o rodzinach i osobach życia konsekrowanego, o prezbiterach i diakonach.

Przewodnicząc Mszy św. w bazylice św. Piotra, będę szczególnie prosił, aby ten Apostoł umacniał nas w wierze (por. Łk 22, 32), uczył wypływania na głębię i trwania przy Jezusie Chrystusie, który ma słowa życia wiecznego.

 Bracia i Siostry!

Na spotkaniu z Ojcem Świętym zapewnię go o naszej modlitwie i przekażę słowa jedności oraz wdzięczności za wszelkie gesty życzliwości dla naszego lokalnego Kościoła. Podziękuję za pozdrowienia kierowane do pielgrzymów w Piekarach Śląskich oraz za dar beatyfikacji Sługi Bożego ks. Jana Franciszka Machy, którą przeżywać będziemy w katowickiej katedrze w sobotę 20 listopada br. Papieskim wysłannikiem na te uroczystości będzie prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych – kard. Marcello Semeraro.

Już wkrótce będę miał okazję spotkać się z nim osobiście, aby raz jeszcze zaprosić go do Katowic i wyrazić naszą radość w związku z planowaną beatyfikacją.

Drodzy Diecezjanie!

Proszę Was serdecznie o modlitwę w dniach wizyty ad limina apostolorum. Niech ta intencja wybrzmiewa szczególnie podczas nabożeństw różańcowych. Wzywajmy pomocy Matki Kościoła i Królowej Pokoju, aby czas wizyty do apostolskich progów przyniósł nam wszystkim umocnienie na synodalnej drodze ku Kościołowi komunii – wspólnoty, uczestnictwa i misji. Wszystkim zgromadzonym na niedzielnej Eucharystii, wspólnotom parafialnym i wszystkim ochrzczonym z serca błogosławię: † W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

+ Wiktor Skworc  ARCYBISKUP METROPOLITA KATOWICKI

SŁOWO METROPOLITY KATOWICKIEGO DO PRACOWNIKÓW SŁUŻBY ZDROWIA Z OKAZJI ŚWIĘTA ŚW. ŁUKASZA

Drodzy Pracownicy Służby Zdrowia!

Patronalne Święto Służby Zdrowia jest obchodzone każdego roku 18 października, w święto św. Łuksza Ewangelisty. Kieruje ono uwagę Kościoła na profesję lekarzy, a także innych pracowników służby zdrowia. O tym, jak ważna jest ta posługa, przypomina biblijny Syrach: „Czcij lekarza czcią należną z powodu jego posług, albowiem i jego stworzył Pan. Od Najwyższego pochodzi uzdrowienie, i od Króla dar się otrzymuje. Wiedza lekarza podnosi mu głowę, nawet i wobec możnowładców będą go podziwiać” (Syr 38 1,3). Sam Bóg na kartach Pisma Świętego wciela się w rolę lekarza, o czym czytamy w Psalmie 147: „Pan buduje Jeruzalem, gromadzi rozproszonych z Izraela; On leczy złamanych na duchu i przewiązuje ich rany” (Ps 147,1–3). Doskonale wiemy, że w procesie leczenia ważną rolę odgrywa cały personel medyczny: lekarze, pielęgniarki, coraz częściej obecni wśród chorych pielęgniarze, położne, diagności laboratoryjni, opiekunowie medyczni, rehabilitanci, psychologowie, farmaceuci, a także często zapomniani, a obecni na pierwszej linii troski o życie chorego ratownicy medyczni. Pandemia doceniła także wartość posługi kapelana szpitalnego wśród chorych i personelu pomocniczego. 2 Społeczeństwo i Kościół z uznaniem i szacunkiem patrzą na Waszą pracę. Dla wielu z Was miniony rok był bardzo trudny, bo wymagał zmierzenia się z kolejnymi falami koronawirusa. Wasza posługa chorym odbywała się w trudnych warunkach, była wykonywana pod presją oczekiwań samych chorych i ich rodzin. Wszyscy oczekiwali uzdrowienia, szybkiego powrotu do zdrowia i normalnego funkcjonowania. Prowadząc zabiegi, często w wyczerpujących warunkach, sami bardziej niż zazwyczaj narażaliście własne zdrowie i życie. Jednak do końca pozostaliście wierni zarówno składanej przysiędze Hipokratesa, jak również – jako ludzie wierzący – pozostawionemu przez Jezusa testamentowi miłości. Wasz patron św. Łukasz – jak podaje tradycja Kościoła – także był lekarzem. Opisując na kartach Ewangelii życie Chrystusa, w odróżnieniu od innych ewangelistów zawarł w niej te sceny, które szczególnie poruszają nasze serca („O miłosiernym samarytaninie”, „O uzdrowieniu dziesięciu trędowatych”, „O synu marnotrawnym”). Ten święty patron może nas nauczyć bardziej dogłębnego spojrzenia na świat cierpienia i choroby, a także na samego chorego. Swoją postawą zachęca nas do dostrzegania pośród nadmiaru zadań, obowiązków i pośpiechu drugiego człowieka jako bliźniego. Święty Łukasz chce, abyśmy próbowali zrozumieć „ból duszy” chorego, jego wewnętrzny świat pytań, wątpliwości, zmagań, duchowych odczuć i przeżyć. Papież Franciszek w tegorocznym Orędziu na XXIX Światowy Dzień Chorego wskazuje pracownikom służby zdrowia, co jest najważniejsze w kontakcie z każdym cierpiącym. To bliskość, która „jest balsamem, która daje wsparcie i pocieszenie”. Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, szukając sensu swojego powołania, odnalazła słowa św. Pawła: „Starajcie się o większe dary. Ja zaś wskażę wam drogę jeszcze doskonalszą” (1 Kor 12,31). Tym samym odnalazła miłość, która wypełniła jej życie: „Zobaczyłam i zrozumiałam, że miłość zawiera w sobie wszystkie powołania, że miłość jest wszystkim, obejmuje wszystkie czasy i miejsca; słowem, miłość jest wieczna”. Niedawno wyniesiony na ołtarze błogosławiony kardynał Stefan Wyszyński jest autorem słów: „Ludzie mówią: czas to pieniądz, a ja wam powiadam: czas to miłość”. Drodzy Pracownicy Służby Zdrowia! Pomijając, jaki medyczny zawód wykonujesz, czy jesteś lekarzem, pielęgniarką, opiekunką medyczną, rehabilitantem, salową, farmaceutą czy ratownikiem medycznym – istotne jest to, w jaki sposób wypełniasz swoje powołanie! Czy z sercem i miłością? Wszyscy przecież tworzymy jeden organizm służby zdrowia, który leczy tego samego chorego i wychodzi naprzeciw jego potrzebom. Nie można jednak dawać miłości, samemu jej nie otrzymując. Jej niewyczerpalnym źródłem jest Bóg, który jest miłością. Objawia ją przez swojego Syna, który jest z nami przez wszystkie dnia aż do skończenia świata w sakramencie miłości w Eucharystii. Dlatego serdecznie zachęcam Was do odwiedzania Go w szpitalnych kaplicach i powierzania Mu wszystkiego, wszystkich Waszych spraw rodzinnych i zawodowych, włącznie z tymi dotyczącymi sprawiedliwych wynagrodzeń. Wszak sam Jezus powiedział: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5). 3 Drodzy Pracownicy Służby Zdrowia! W imieniu Kościoła katowickiego i wspólnoty wierzących dziękuję za Waszą codzienność wypełnioną miłością do chorego. Życzę Wam bezpiecznej pracy, szacunku pracodawcy, pacjentów oraz ich rodzin. Niech społeczeństwo coraz bardziej docenia Waszą motywowaną miłością posługę pośród cierpiących.  Z okazji Waszego święta łączę się z Wami duchowo i zapewniam o modlitwie, zwłaszcza w niedzielę, kiedy w katedrze pw. Chrystusa Króla w Katowicach Eucharystię w Waszej intencji odprawi biskup pomocniczy Marek Szkudło.

Otaczam modlitwą Was samych, Wasze rodziny, chorych, którymi się opiekujecie, jak również miejsca Waszej pracy i wszystkie problemy z nią związane. Na ich rozwiązywanie w duchu społecznej solidarności i w dialogu błogosławię! Błogosławię Waszej codzienności, wypełnionej przestrzeniami szpitali, hospicjów, domów opieki społecznej, zakładów opiekuńczo-leczniczych i innych placówek medycznych, a nade wszystko obecnością chorego, potrzebującego człowieka.

 Szczęść Boże! † Wiktor Skworc ARCYBISKUP METROPOLITA KATOWICKI

ZAPROSZENIE ARCYBISKUPA METROPOLITY KATOWICKIEGO NA X. ARCHIDIECEZJALNĄ PIELGRZYMKĘ ŻYWEGO RÓŻAŃCA DO SANKTUARIUM ŚWIĘTEGO JÓZEFA W RUDZIE ŚLĄSKIEJ

Drodzy Diecezjanie!

Rozpoczęliśmy październik; czas, w którym gromadzimy się w kościołach na modlitwie różańcowej. W tej cennej modlitwie rozważamy wraz z Matką Najświętszą i świętym Józefem tajemnice naszego zbawienia, gdy zaś modlimy się we wspólnocie, umacniamy się nawzajem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą oraz w dążeniu do świętości.

W sobotę 9 października odbędzie się X. Archidiecezjalna Pielgrzymka Żywego Różańca. W tym roku miejscem spotkania będzie sanktuarium świętego Józefa w Rudzie Śląskiej. Ten kościół upamiętnia również sługę Bożego ks. Jana Machę, który posługiwał w nim jako wikariusz parafialny. W trwającym aktualnie Roku Świętego Józefa oraz niejako w przeddzień beatyfikacji ks. Jana, zapraszam wspólnotę Żywego Różańca i wszystkich, którym bliski jest Różaniec, do wspólnego pielgrzymowania i modlitwy w intencjach Kościoła, szczególnie naszej archidiecezji.

Pielgrzymka rozpocznie się o godz. 10.30. Konferencję wygłosi ks. bp Grzegorz Olszowski, a po modlitwie różańcowej, o godz. 12.00 rozpocznie się Eucharystia, którą pragnę sprawować wraz duszpasterzami wspólnot różańcowych. Zachęcając serdecznie do uczestnictwa w pielgrzymce, proszę o zachowanie wszystkich norm sanitarnych związanych z pandemią. Osoby, które nie będą mogły osobiście przybyć do Rudy Śląskiej, zapraszam do duchowego udziału w pielgrzymce poprzez transmisję internetową. Zgromadzonym na niedzielnej Eucharystii, uczestnikom październikowych nabożeństw różańcowych i wspólnotom Żywego Różańca błogosławię: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

† Wiktor Skworc Arcybiskup Metropolita Katowicki