Droga Krzyżowa Piątek Gorzkie żale Niedziela

witamy na stronie Parafii Opatrzności Bożej w Gaszowicach

 

 

 

 

 

 ...weź do ręki Pismo Święte, zaproś Rodzinę, Sąsiadów, czytaj, rozważaj ubogacaj się Bożą Mądrością, inspiruj.....

zyskaj odpust zupełny!

 

Wydarzenia

 

Komunikat Metropolity katowickiego

KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO W ZWIĄZKU Z ORGANIZACJĄ KONSULTACJI SYNODALNYCH
W PARAFIACH ARCHIDIECEZJI
Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!
Jesienią minionego roku papież Franciszek zainaugurował w Rzymie XVI
Zwyczajne Zgromadzenie Synodu Biskupów pod nazwą „Dla Kościoła synodalnego.
Komunia, uczestnictwo, misja”. To wyjątkowe wydarzenie otwarło proces dwuletnich
spotkań, konsultacji, rozmów, modlitwy i słuchania Ducha Świętego, który ma zakończyć
się w październiku 2023 r. w Rzymie. Pragnieniem Ojca Świętego jest, aby nie był to
wyłącznie czas spotkań wybranego grona ekspertów, ale wspólna droga – „podążanie
razem”, angażujące cały Kościół i wszystkich wiernych, każdego z nas. Zostaliśmy wiec
zaproszeni, aby wziąć udział we wspólnych spotkaniach, słuchaniu siebie nawzajem
i szczerym dialogu na temat spraw ważnych dla Kościoła – zarówno tych trudnych
i bolesnych, jak i dających nadzieję. Papież Franciszek wielokrotnie podkreślał,
że znajdujemy się obecnie w momencie przełomowym dla Kościoła i świata. Liczne
trudności, z którymi się borykamy – zarówno wewnątrz naszej eklezjalnej wspólnoty,
jak i w obliczu dramatów dotykających całą społeczność ludzką – wymagają nowych
duszpasterskich rozwiązań, nowego ewangelizacyjnego i misyjnego zapału, odnowionej
gorliwości i współodczuwania z Kościołem. Dlatego tak ważne jest, aby każdy z nas
wniósł w ten proces swoją wrażliwość, przemyślenia, a także obawy, troski i nadzieje.
To wszystko stanowić będzie cenny materiał, pomocny Ojcu Świętemu w rozeznawaniu
dróg, którymi powinien podążać Kościół w kolejnych dziesięcioleciach XXI wieku.
Wszyscy mamy stać się uczestnikami tego procesu. Zostaliśmy więc, drodzy Siostry
i Bracia, poproszeni przez papieża o pomoc.
W jaki sposób możemy na tę prośbę odpowiedzieć? W naszej archidiecezji już od
kilku miesięcy trwają synodalne konsultacje, zarówno osób duchownych, zakonnych, jak
i wiernych świeckich. W ciągu najbliższych tygodni podobne spotkania będą
zorganizowane w parafiach dla osób, które zechcą podzielić się swoim przeżywaniem
Kościoła w atmosferze modlitwy, wzajemnego szacunku, słuchania i życzliwego dialogu.
Zachęcam więc osoby, które chciałyby w nich uczestniczyć, aby w swoich parafiach

zadeklarowały gotowość wejścia na drogę synodalną i zgłaszały się do swoich
duszpasterzy. Duszpasterzy zaś proszę, aby z odwagą zapraszali swoich parafian –
niezależnie od stopnia ich związania z parafią – do wzięcia udziału w procesie
synodalnym.
W każdej parafii takie spotkania – szczególnie w czasie poświątecznym – zostaną
dla was przygotowane i przeprowadzone. Każde z nich zostanie następnie
podsumowane, a wnioski z niego przekazane do połowy maja do zespołu
koordynującego synodalne konsultacje w archidiecezji. Następnie trafią do Instytutu
Statystyki Kościoła Katolickiego w Polsce, a potem – w postaci końcowej syntezy –
do Watykanu. W ten sposób wasz głos stanie się częścią wielkiej duchowej refleksji
całego Ludu Bożego, w którym, jak wierzymy, ma moc przejawić się tak cenny zmysł
wiary – przejaw autentycznego działania Ducha Świętego w Kościele.
Mam więc nadzieję, że to, co rodzi się w sercach każdego z nas, będzie ważną
częścią tego wielkiego strumienia łaski. Zapraszając zatem do synodalnej aktywności,
z serca Wam błogosławię, życząc już teraz owocnego czasu wspólnego dialogu
i rozeznawania, a także radosnego przeżywania świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

 

† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita katowicki


APEL PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI W ZWIĄZKU Z PROŚBĄ OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA

APEL
PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W ZWIĄZKU Z PROŚBĄ OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
W związku z trwającą agresją zbrojną Rosji w Ukrainie, dnia 25 marca br.,
w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, Ojciec Święty Franciszek dokona
Aktu Poświęcenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi.
Jednocześnie Papież prosi, aby pasterze i wierni na całym świecie trwali
w tym samym czasie zjednoczeni na modlitwie, pod przewodnictwem
Biskupa Rzymu.
Kościół w Polsce pragnie odpowiedzieć na to papieskie wezwanie, dlatego
zwracam się z apelem do wszystkich księży biskupów, kapłanów, osób
życia konsekrowanego i wszystkich wiernych, aby tego dnia we
wszystkich katedrach i kościołach w Polsce o godz. 17:00, w jedności
z Następcą Świętego Piotra, wznieść modlitwy do Boga, odmawiając Akt
Poświecenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi. Proszę również,
by tego dnia odprawić Eucharystię w intencji pokoju w Ukrainie oraz
w intencji nawrócenia Rosji.
Powierzając Dobremu Bogu sprawę pokoju w świecie, z serca wszystkim
błogosławię, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Warszawa, dnia 18 marca 2022 roku
✠ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski


LIST KSIĘDZA ARCYBISKUPA NA UROCZYSTOŚĆ ŚW. JÓZEFA

ŻYJĄC NA SPOSÓB DARU
List Arcybiskupa Katowickiego na Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny,
19 marca 2022 r.
Umiłowani w Chrystusie Panu!
W tych wielkopostnych dniach nasze oczy są zwrócone na Wschód.
Z niepokojem i współczuciem, z modlitwą i niezwykłym zaangażowaniem
w dzieła miłosierdzia towarzyszymy walczącej Ukrainie. Dzięki mediom
widzimy z jednej strony ukraińskich mężczyzn, którzy podjęli walkę w obronie
swojej ojczyzny. Z drugiej zaś wyraźnie doświadczamy dramatu milionów
ukraińskich kobiet i dzieci, które jako uchodźcy docierają do nas, znajdując
schronienie i gościnę. Dziękuję za tę ogromną mobilizację poszczególnych osób,
rodzin, parafii oraz instytucji kościelnych i państwowych.
Wiemy, że źródłem każdej wojny jest grzech – owa tajemnica nieprawości,
która niszczy wewnętrznie człowieka i świat wokół niego. Odpowiedzią na zło
wojny, na równi z konkretną pomocą, udzielaną chętnie i bezinteresownie, jest
także modlitwa o nawrócenie tych, od których zależą losy ludzi i cywilizacji.
Żyjemy w godzinie próby naszego człowieczeństwa i naszej wiary, które
realizują się poprzez bezinteresowny dar z samego siebie. Wzorem takiego
oddania jest św. Józef, opiekun Maryi i Jej boskiego Syna.
Wzywamy dzisiaj jego wstawiennictwa nad Kościołem i światem, abyśmy
ten trudny czas przeżyli godnie i pobożnie, abyśmy nie ustali w drodze.
Jezus i Maryja darem dla św. Józefa
Św. Józef, „człowiek sprawiedliwy” (Mt 1,19), aby bronić Jezusa przed
Herodem zamieszkał w Egipcie jako obcy (Mt 2, 13-18). Po powrocie do ojczyzny
osiadł w ukryciu, w małej, nieznanej wiosce Nazaret w Galilei – skąd, jak
mówiono, „nie powstaje żaden prorok” i „nie może być nic dobrego” (J 7, 52; 1, 46)
– daleko od Betlejem, swego miasta rodzinnego, i od Jerozolimy, gdzie wznosiła
się świątynia (Franciszek, PC, nr 1).
Józef przyjął Jezusa i Maryję, nie stawiając żadnych warunków. Zaufał
słowom Anioła. „Szlachetność jego serca sprawia, że podporządkowuje miłości
to, czego nauczyło go prawo. […] Jawi się jako mężczyzna okazujący szacunek,
delikatny, który – choć nie ma wszystkich informacji – opowiada się za reputacją,
godnością i życiem Maryi” – uczy papież Franciszek (Franciszek, Homilia z 8 września
2017).
Józef „uczynił ze swego życia służbę, złożył je w ofierze tajemnicy
wcielenia i związanej z nią odkupieńczej misji; posłużył się władzą, przysługującą
mu prawnie w świętej Rodzinie, aby złożyć całkowity dar z siebie, ze swego
życia, ze swej pracy; przekształcił swe ludzkie powołanie do rodzinnej miłości
w ponadludzką ofiarę z siebie, ze swego serca i wszystkich zdolności, w miłość
oddaną na służbę Mesjaszowi, wzrastającemu w jego domu” (św. Paweł VI, Homilia z 19
marca 1966).
Opiekun Świętej Rodziny nie jest człowiekiem biernym i zrezygnowanym.
Jego zaangażowanie na rzecz Jezusa i Maryi, których przyjmuje jako dar, jest
mężne i znaczące. On wie, że jedynie Bóg może dać łaskę i moc, aby w życiu,
takim, jakim ono jest, uczynić miejsce dla dobra i pokoju. W każdych
okolicznościach Józef potrafi wypowiedzieć swoje „fiat”, jak Maryja podczas
Zwiastowania i Jezus w Getsemani.
W dramatycznych okolicznościach życia Józefa Bóg powiedział do niego:
„Józefie, synu Dawida, nie bój się” (Mt 1, 20). To samo zdaje się dzisiaj powtarzać
także nam: „Nie lękajcie się!”.
Musimy odłożyć na bok nasz lęk, gniew czy rozczarowanie, a uczynić
miejsce dla przyjmowania kobiet i dzieci z męstwem pełnym nadziei, jako
Bożego daru. Nie ma znaczenia, że obecnie wiele rzeczy wydaje się przybierać
nieoczekiwany i zły obrót, że – jak św. Józefa - trapią nas wątpliwości i niepokoje
związane z rozwojem wydarzeń. Życie każdego może zacząć się na nowo
w cudowny sposób, jeśli znajdziemy odwagę, by przeżywać je zgodnie z tym, co
Ewangelia mówi o św. Józefie. Posłuchał głosu Anioła, który polecił mu, aby
„wziął do siebie” Maryję i Jej Syna (Mt 1, 20-21; 2, 13; 2, 21).
Ten dar Osób - przyjęty przez Józefa - sprawił, że On sam stał się darem.
Nie tylko dla Świętej Rodziny, lecz także dla nas, dla całego Kościoła świętego.
Żyjące na sposób daru
Drodzy,
„Logika bezinteresownego daru” to znaczy dawać bliźniemu o wiele więcej
niż to, czego potrzebę widać na zewnątrz. Wyraża ją działalność, która jest
ożywiana przez miłość większą niż litość czy współczucie. Jej cechą jest to,
że nieustannie patrzy na ludzi i na świat oczami Chrystusa.
W dziejach Górnego Śląska - w mijającym stuleciu, które obejmuje
burzliwy czas dwóch wojen światowych i trzech śląskich powstań, włączenie
części Górnego Śląska do Polski i powołanie w roku 1925 diecezji katowickiej –
wiele było postaci, które stanowią pod tym względem wzór i inspirację.
Pragnę zwrócić uwagę zwłaszcza na kobiety, które żyły na sposób daru
poprzez służbę kulturze, poprzez solidarne działanie na rzecz potrzebujących oraz
poprzez codzienną, cichą pracę.
Te trzy zakresy działania łączy jeden wspólny mianownik: dar z siebie.
Zaangażowanie w kulturę, zwłaszcza mające na celu wychowywanie przyszłych
pokoleń, nie ogranicza się do przekazywania wiedzy, ale wymaga daru z siebie
poprzez słowo i przykład. Wolontariat oznacza nie tyle dawanie rzeczy, ale
dawanie samych siebie w niesieniu konkretnej pomocy. Praca wreszcie nie jest
jedynie sposobem zdobywania środków na utrzymanie, lecz sposobnością
do wyrażania solidarności i zaangażowania w duchu służby.
Chciałbym przypomnieć niektóre z kobiet, które żyły na sposób
bezinteresownego daru z siebie. W historiach i świadectwie ich życia
i społecznym zaangażowaniu dostrzegamy wszystkie śląskie kobiety: ciche
bohaterki minionych wydarzeń – żony, matki, siostry i córki żołnierzy,
powstańców śląskich, wygnańców, więźniów. Podczas gdy mężczyźni byli
na froncie, tułaczce czy w więzieniach, to one brały na siebie odpowiedzialność
za losy swoich rodzin i ich przetrwanie. Dzięki nim jesteśmy, zostaliśmy
obdarowani życiem, a nasza ziemia jest i pozostanie ojczyzną ludzi wiernych
i pobożnych, odważnych, solidarnych i odpowiedzialnych. Oto:
Józefa Bramowska (1860-1942) - była robotnicą w kopalni rudy i kruszcu
w Pasiekach; propagatorką polskości na Śląsku. W 1909 r. założyła Towarzystwo
Polek w Żyglinie. W 1914 r. była więziona przez Niemców za wygłoszenie
patriotycznego przemówienia; uczestniczyła w akcji plebiscytowej na Śląsku i III
powstaniu śląskim, jej mieszkanie było lokalem konspiracyjnym i magazynem
broni. Od 1927 r. była przewodniczącą Zarządu Głównego Towarzystwa Polek
na Śląsku, honorową członkinią Narodowej Organizacji Kobiet.
Petronela Golasiowa (1851-1935) - wieloletnia przewodnicząca
Towarzystwa Polek w Królewskiej Hucie. Zwana „Polską Królową Klimzowca”.
Występowała na wielu wiecach kobiet polskich. W latach 1918-1920 była
członkinią powiatowej Rady Ludowej na miasta Królewską Hutę i Nowe Hajduki.
Zofia Kirkor-Kiedroniowa (1872-1952). W październiku 1918 r.
opracowała statut Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego i weszła w jej skład.
Rozwijała szeroką akcję propagandowo-prasową, kilkakrotnie narażając się wraz
z mężem na represje i aresztowania ze strony władz czeskich.
Zofia Koniarkowa (1876-1963) przed przyłączeniem Śląska do Polski
uczestniczyła w działalności amatorskiego kółka teatralnego przy towarzystwie
śpiewaczym „Lira” w Bogucicach oraz (od 1902 r.) w pracach czytelni dla kobiet
w Katowicach. Była członkinią Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako radna
miejska w Katowicach w latach 1929-1939 pracowała w komisji opieki
społecznej zajmując się problemami bezrobotnych i nędzarzy.
Elżbieta Korfantowa (1882-1966) była posłanką na Sejm Śląski.
Uczestniczyła w III Powstaniu Śląskim. Była aktywna jako zastępczyni
Przewodniczącej Towarzystwa Polek, a następnie prezeska Związku Katolickich
Towarzystw Polek na Górnym Śląsku.
Stefania Michejdowa (1884-1942) przed I wojną światową brała udział
w kwestach na polskie gazety i szkoły, zaś w jej czasie opiekowała się żołnierzami
w szpitalu, pracując jako pielęgniarka. Była aktywną członkinią Polskiego
Czerwonego Krzyża i Koła Polek – Śląsk Cieszyński. Ludzie zwracali się do niej
z różnymi problemami, pomogła na przykład w debiucie literackim Gustawowi
Morcinkowi (1891-1963).
Wanda Nitsch (1906-1990) była pierwszą na Górnym Śląsku kobietą
wykonującą zawód sędziego. Aktywność sędziowską zawdzięczała nie tylko
swym zdolnościom, pracowitości, ale również przeniesieniu się do apelacji
katowickiej, która była bardziej liberalna niż krakowska. Wymiar
sprawiedliwości opuściła w 1952 r., nie godząc się na naciski, jakie wobec
sędziów stosowały władze stalinowskie.
Janina Omańkowska (1859-1927) to pierwsza w świecie kobieta, która
jako marszałek-senior otworzyła obrady regionalnego sejmu. Działaczka
społeczna, publicystka, poetka, charyzmatyczna liderka wielu organizacji
kobiecych. Związana z Chadecją. Jako pierwsza kobieta na Śląsku została
odznaczona Krzyżem Kawalerskim „Polonia Restituta”.
Olga Ręgorowicz (1900-1986) pracowała w Wydziale Prasowym
komisariatu plebiscytowego w Bytomiu; była redaktorką „Powstańca”.
Agitatorka, autorka odzew, artykułów, felietonów i wierszy propagandowych.
Pracowała społecznie w Związku Obrony Kresów Zachodnich i w Towarzystwie
Polek.
Halina Stęślicka (1897-1956) - najmłodsza posłanka na Sejm I Kadencji,
sekretarka „Podkomisji dla spraw autonomii Śląska”, członkini Górnośląskiego
Związku Towarzystwa Polek, redaktorka „Głosu Polek”. Uczestniczka w trzech
powstaniach śląskich.
Aniela Wolnik (1900-1957) była harcerką, działała jako sanitariuszka
w czasie powstań śląskich. W szeregach 5. Rybnickiego Pułku Piechoty ruszyła
na front II wojny światowej. Zwana „Śląską Inką”. „Pobłogosław mię, matko,
na śmierć za Polskę” – powiedziała do swojej matki, kiedy w 1919 r. została
aresztowana przez Niemców za udział w pierwszym powstaniu śląskim.
Za wyjątkową postawę i bohaterstwo otrzymała Krzyż „Virtuti Militari”.
Aleksandra Śląska (1925-1989) była wybitną aktorką pochodzącą
z Katowic. W styczniu 1976 r. podpisała list protestacyjny do Komisji
Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej.
Krystyna Bochenek (1953-2010) była inicjatorką wielu akcji społecznych
o wydźwięku ogólnopolskim. Wielka propagatorka polszczyzny, dziennikarka
Polskiego Radia Katowice. Senator V, VI i VII kadencji (2004–2010),
wicemarszałek Senatu VII kadencji. Była też inicjatorką Metropolitalnego Święta
Rodziny. Zginęła w katastrofie smoleńskiej.
Przywołując, niejako w apelu pamięci, te bohaterskie kobiety, które są
gwiazdami na firmamencie Górnośląskiego Panteonu, chcę dzisiaj słowami
św. Jana Pawła II podziękować za wszystkie i każdą z osobna: „za matki, siostry,
żony; za kobiety poświęcone Bogu w dziewictwie, za te, które oddają się posłudze
tylu ludziom czekającym na bezinteresowną miłość drugich, za te, które czuwają
nad człowiekiem w rodzinie będącej podstawowym znakiem ludzkiej wspólnoty;
za kobiety wykonujące pracę zawodową, za te, na których ciąży nierzadko wielka
odpowiedzialność społeczna, za kobiety dzielne i za kobiety słabe – za wszystkie:
tak jak zostały pomyślane przez Boga w całym pięknie i bogactwie ich
kobiecości; tak jak zostały objęte przez Jego odwieczną miłość; tak jak – razem
z mężczyzną – są pielgrzymami na tej ziemi, która jest doczesną ojczyzną ludzi,
a niejednokrotnie łez padołem; tak jak razem z mężczyzną podejmują wspólną
odpowiedzialność za losy ludzkości, według wymagań dnia powszedniego i tych
ostatecznych przeznaczeń, które ludzka rodzina znajduje w Bogu samym, w łonie
niewypowiedzianej Trójcy” (por. św. Jan Paweł II, Mulieris Dignitatem, nr 31).
Zawierzenie
Drogie Kobiety,
jak Maryja była darem dla św. Józefa, tak Wy jesteście darem dla Waszych
bliskich. Podobnie jak było to w czasach powstań śląskich, tak i dzisiaj wiele
zależy od Was – jak będą przebiegały procesy przekazywania kolejnym
pokoleniom wartości chrześcijańskich i bogactwa niematerialnego, aby to,
co trwałe, niezmienne, piękne i szlachetne było i pozostało siłą przyszłych
generacji. Dlatego bądźcie czujne i odpowiedzialne za losy materialne,
kulturalne, a przede wszystkim moralne naszej małej i wielkiej ojczyzny, Europy
i świata. Bądźcie nadal niezrównanymi wychowawczyniami i nauczycielkami
tego, jak żyjąc na sposób daru innych w dar przemieniać.
Zawierzamy Was opiece św. Józefa. Papież Franciszek w liście
apostolskim „Patris corde” z okazji 150. rocznicy ogłoszenia go patronem
Kościoła powszechnego (8 grudnia 2020) podkreśla, że „szczęście Józefa nie polega
na logice ofiary z siebie, ale daru z siebie” (nr 7).
Dzisiaj, kiedy „świat potrzebuje ojców, odrzuca panów, odrzuca tych,
którzy chcą wykorzystać posiadanie drugiego do wypełnienia własnej pustki;
odrzuca tych, którzy mylą autorytet z autorytaryzmem, służbę z serwilizmem,
konfrontację z uciskiem, miłosierdzie z opiekuńczością, siłę ze zniszczeniem”
(Franciszek, Patris corde, nr 7), do św. Józefa kierujemy naszą modlitwę o pokój
i nawrócenie, o zwycięstwo logiki daru nad spiralą przemocy:
Witaj, opiekunie Odkupiciela,
i oblubieńcze Maryi Dziewicy.
Tobie Bóg powierzył swojego Syna;
Tobie zaufała Maryja;
z Tobą Chrystus stał się człowiekiem.
O święty Józefie, okaż się ojcem także i nam,
i prowadź nas na drodze życia.
Wyjednaj nam łaskę, miłosierdzie i odwagę,
i broń nas od wszelkiego zła. Amen.
6
Bracia i Siostry, Wam wszystkim, wpatrującym się w osobę i życie
św. Józefa i uczącym się od niego modlitwy i miłosierdzia, czujności i odwagi,
udzielam z serca pasterskiego błogosławieństwa.
† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita
Katowicki
Katowice, 19 marca 2022 r


LIST ARCYBISKUPA METROPOLITY NA I NIEDZIELĘ WIELKIEGO POSTU

WIKTOR SKWORC
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
„Każdy na miarę swoich możliwości, na miarę swego serca”.
Słowo Arcybiskupa Katowickiego na I Niedzielę Wielkiego Postu 2022 r.
Drodzy Diecezjanie!
1. Za naszą wschodnią granicą trwa regularna wojna. Nauka społeczna Kościoła
jednoznacznie potępia okrucieństwo wojny. Wojna jest nieszczęściem i nigdy nie jest
odpowiednim sposobem rozwiązywania problemów międzynarodowych; nigdy nim
nie była i nigdy nie będzie, ponieważ rodzi nowe, jeszcze poważniejsze konflikty. Gdy
wybucha wojna, staje się ona ryzykiem, od którego nie ma odwrotu, bezsensowną
rzezią, niszczącą teraźniejszość i zagrażającą przyszłości ludzi: Przez pokój nic nie
ginie, przez wojnę można utracić wszystko. W ostatecznym rozrachunku wojna jest
klęską wszelkiego autentycznego humanizmu, zawsze jest porażką ludzkości.
Media przynoszą nam z Ukrainy obrazy zniszczeń materialnych; kryją się
za nimi zniszczenia tkanki społecznej, życia całego społeczeństwa i tworzących je
rodzin. To właśnie one cierpią najbardziej, kiedy rozdzielone szukają bezpieczeństwa
także w naszym kraju. Polska jako ojczyzna Solidarności przyjmuje uchodźców
wojennych, przede wszystkim kobiety i dzieci oraz osoby starsze. Ten gest naszej
powszechnej gościnności dostrzegł papież Franciszek, który w minioną środę podczas
audiencji generalnej powiedział: „Pozdrawiam serdecznie wszystkich Polaków. Wy,
jako pierwsi, wsparliście Ukrainę, otwierając swoje granice, swoje serca i drzwi
swoich domów dla Ukraińców uciekających przed wojną. Hojnie ofiarujecie im
wszystko, czego potrzebują, by mogli żyć godnie, pomimo dramatu obecnej chwili.
Jestem Wam głęboko wdzięczny i z serca Wam błogosławię!”
Bracia i Siostry!
2. Jako pasterz Kościoła katowickiego jestem wam również głęboko wdzięczny
zarówno za pomoc już udzieloną, jak i deklarowaną. Struktury naszej archidiecezji
i jej parafii są otwarte na przyjęcie uchodźców. W Domu św. Marcina, prowadzonym
przez archidiecezjalną Caritas, i w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym
w Katowicach zostały uruchomione punkty recepcyjne; punkty pierwszego kontaktu,
w których uchodźcy wojenni otrzymują podstawową pomoc i mogą bezpieczne
skorzystać z miejsca i czasu wytchnienia przed dotarciem do punktu docelowego.
Na rzecz uchodźców skutecznie działają struktury państwa i samorządów,
służba zdrowia i służby mundurowe, harcerze i liczni wolontariusze, wielka rodzina
pomagających.
Bracia i Siostry! Nasza pomoc udzielana uchodźcom nie wyczerpuje się
w pomocy materialnej, trzeba im wsparcia duchowego, doświadczenia życzliwości,
przyjęcia i akceptacji. Należymy do jednej ludzkiej rodziny oraz
do wspólnoty ochrzczonych w różnych siostrzanych Kościołach i modlimy się
do naszego wspólnego Ojca w niebie. Warto więc pamiętać, jak wiele nas łączy
i wspólnie z uchodźcami modlić się o pokój, nadal ofiarując w tej intencji post
i modlitwę. Proszę chorych i cierpiących, by ofiarowali swój ból, samotność
i cierpienie w tej najważniejszej dziś intencji.
3. Kiedy w 1963 r. ludzkość stanęła na progu wojny nuklearnej, papież pokoju
Jan XXIII napisał w encyklice Pacem in terris (Pokój na ziemi), skierowanej
do „wszystkich ludzi dobrej woli”, że osiągnięcie pokoju nie będzie możliwe bez
„całkowitego rozbrojenia”, które dokonuje się w „sercach ludzkich” (por. PT 113).
To duchowe rozbrojenie serc jawi się jako podstawowe zadanie chrześcijańskie
właśnie teraz, właśnie dziś, kiedy na progu Wielkiego Postu apostoł Paweł woła:
„W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem”, zaś Kościół zaprasza nas
do korzystania z sakramentu pokuty i pojednania, jako że konieczna jest Boża pomoc
i łaska.
Niech troska o pokój ludzi pojednanych z Bogiem objawia się dziś
w materialnej i duchowej pomocy ofiarom wojny, w wytrwałej modlitwie o pokój
i w poszerzaniu własnym zaangażowaniem przestrzeni pokoju, w odbieraniu wojnie
zawłaszczonego terytorium serca.
Niech wyraża się to wielkopostnym procesem oczyszczania serca na trzech
płaszczyznach: posiadania, używania i panowania.
Te trzy słowa to inne imiona wielkopostnych uczynków miłosierdzia: postu,
jałmużny i modlitwy, do których zachęca swoich uczniów nasz Zbawiciel. Pierwszy
uczynek wzywa do powstrzymania się od szeroko pojętej konsumpcji, drugi i trzeci
do pomnożenia pozytywnego działania.
Mobilizuje nas do tego również papieska intencja Apostolstwa Modlitwy
na marzec bieżącego roku. Papież Franciszek wzywa: „Módlmy się, abyśmy my,
chrześcijanie, w obliczu nowych wyzwań bioetycznych wspierali ochronę życia
modlitwą i działaniami społecznymi”.
Nowym wyzwaniem jest dzisiaj ta śmiercionośna wojna za naszą wschodnią
granicą. Jesteśmy więc wezwani, aby wspierać ochronę życia obywateli Ukrainy
modlitwą i działaniami społecznymi. W suplikacjach wołajmy wytrwale o pokój
i chrońmy życie uchodźców wojennych, każdy na miarę swoich możliwości, na miarę
swego serca.
Drodzy Diecezjanie!
Modlę się o błogosławiony dla nas wszystkich czas Wielkiego Postu, czas
pamiętania o tym, że „nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które
pochodzi z ust Bożych”.
W tym czasie pojednajcie się z Bogiem i bliźnimi, pamiętając, że w każdej
Eucharystii zmartwychwstały Pan obdarza nas pokojem. To w Jego imię jesteśmy
„posłani w pokoju Chrystusa”: w świat wojny jako słudzy i apostołowie pokoju.
Z serca wszystkim błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!
† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita
Katowicki


APEL PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI W ZWIĄZKU Z INWAZJĄ ROSYJSKĄ NA UKRAINĘ

APEL PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W ZWIĄZKU Z INWAZJĄ ROSYJSKĄ NA UKRAINĘ
W związku inwazją rosyjską na Ukrainę, w imieniu Konferencji Episkopatu Polski,
stanowczo potępiam działania Rosji i Władimira Putina, uznając je za niedopuszczalny i
haniebny akt barbarzyństwa, skierowany wobec suwerenności i niezależności
niepodległego państwa.
Jednocześnie – wraz z całym Kościołem w Polsce – wyrażam moją solidarność ze
wszystkimi Ukraińcami, zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie, zapewniając ich o naszej
bliskości, modlitwie oraz gotowości do pomocy.
W związku z prośbą Ojca Świętego Franciszka, zwracam się do Księży Biskupów oraz
wszystkich wiernych, aby Środa Popielcowa była obchodzona w Kościele w Polsce jako
dzień postu i modlitwy w intencji pokoju oraz solidarności z Ukrainą. Proszę, aby w
każdym kościele i parafii w Polsce zanosić gorące błagania w intencji pokoju, a także w
intencji Ukraińców, by Pan pokrzepił ich serca w obecnej dramatycznej sytuacji.
Jako Kościół w Polsce pragniemy przyjść naszym Braciom również z materialną pomocą,
dlatego apeluję, aby zarówno w najbliższą niedzielę, jak i w Środę Popielcową, po każdej
Mszy Świętej zorganizować zbiórkę ofiar do puszek, które – za pośrednictwem Caritas
Polska – zostaną przeznaczone na pomoc uchodźcom wojennym z Ukrainy. Pomoc
Kościoła katolickiego w Polsce będzie świadczona sukcesywnie i systemowo za
pośrednictwem naszych instytucji charytatywnych – parafialnych, diecezjalnych i
ogólnopolskich – w tym, przez Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Konferencji
Episkopatu Polski.
Ponadto, proszę wszystkich wierzących i ludzi dobrej woli o otwartą postawę wobec
potrzebujących schronienia.
Królowej Pokoju zawierzam losy Ukrainy i Polski, zapewniając wszystkich o mojej
duchowej bliskości i modlitwie.
Warszawa, dnia 24 lutego 2022 roku
✠ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski


Komunikat Metropolity Katowickiego przed Święceniami Diakonatu

KOMUNIKAT ARCYBISKUPA METROPOLITY KATOWICKIEGO
PRZED ŚWIĘCENIAMI DIAKONATU

 

Drodzy Diecezjanie, Bracia i Siostry!

 

W najbliższą sobotę, 26 lutego br. o godz. 10.00, w czterech kościołach
archidiecezji katowickiej: św. Barbary w Bieruniu Nowym, NMP Matki Kościoła
w Jastrzębiu-Zdroju, św. Wojciecha w Radzionkowie i Trójcy Przenajświętszej w Rudzie
Śl.-Kochłowicach, odbędą się święcenia diakonatu.
Dzisiaj siedmiu alumnów Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego
w Katowicach rozpoczyna tygodniowe rekolekcje, które są bezpośrednim
przygotowaniem do przyjęcia święceń. Serdecznie proszę Was o modlitwę w ich intencji.
Diakonat jest pierwszym stopniem sakramentu święceń. Ci, którzy go przyjęli,
są w swoim posługiwaniu ściśle związani z biskupem i prezbiterami. Do diakonów
należy między innymi: asystowanie biskupowi i prezbiterom przy celebracji Boskich
misteriów, szczególnie Eucharystii, głoszenie Ewangelii, prowadzenie pogrzebów
i poświęcanie się różnym posługom miłości miłosiernej (por. KKK 1569 i nn.).
Do udziału w liturgii święceń zapraszam wspólnoty parafialne oraz młodzież,
szczególnie z parafii dekanatów, w których odbędą się święcenia. Zapraszam służbę
liturgiczną - animatorów, lektorów i ministrantów - wraz z ich księżmi opiekunami.
Serdecznie zapraszam osoby należące do Towarzystwa Przyjaciół Seminarium oraz
do grup wspierających modlitwą kapłanów i nowe powołania. Niech Wasza obecność
przy nowych diakonach będzie dla nich umocnieniem i czytelnym znakiem,
że potrzebujecie ich posługi, modlitwy i świadectwa życia w posłuszeństwie i czystości.
Wierni wezwaniu Jezusa: „proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników
na swoje żniwo” (Łk 10,2), módlmy się o nowe powołania do wyłącznej służby Ewangelii
z naszych rodzin i parafii. Pamiętajmy o tegorocznych maturzystach, prosząc Boga, aby
z odwagą rozpoznali głos powołania i poszli za Jezusem. Przez wstawiennictwo
błogosławionego ks. Jana Machy, patrona naszego Seminarium oraz dzieła powołań
do służby Bożej w Kościele katowickim, polecajmy Chrystusowi, Najwyższemu
Kapłanowi, także wszystkich alumnów naszego Seminarium i ich wychowawców.
Z serca udzielam wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.
† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki


APEL ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO O MODLITWĘ O POKÓJ

APEL ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO O MODLITWĘ O POKój
W niedzielę 23 stycznia br. papież Franciszek po odmówieniu modlitwy „Anioł Pański' i udzieleniu apostolskiego błogosławieństwa nawiązał do niepokojących napięć
na granicy ukraińsko-rosyjskiej i zaproponował, aby w najbliższą środę 26 stycznia ludzie dobrej woli modlili się o pokój. Oto słowa papieża w tłumaczeniu na język polski:
„Z niepokojem śledzę wzrost napięć, które grożą zadaniem nowego ciosu pokojowi na Ukrainie i stawiają pod znakiem zapytania bezpieczeństwo kontynentu
europejskiego, z jeszcze szerszymi reperkusjami. Gorąco apeluję do wszystkich ludzi dobrej woli, by wnieśli modlitwę do Boga Wszechmogącego, aby każde działanie
i inicjatywa polityczna służyły ludzkiemu braterstwu, bardziej niż jednostronnym korzyściom. Ci, którzy realizują własne cele ze szkodą dla innych, gardzą własnym
powołaniem jako istoty ludzkie, ponieważ wszyscy zostaliśmy stworzeni braćmi. Z tego powodu, i z niepokojem w obliczu obecnych napięć, proponuję również, aby najbliższa środa, 26 stycznia była dniem modlitwy o pokój.'
Przekazując słowa Papieża, usilnie proszę o osobistą i wspólnotową modlitwę we wskazanej intencji. Formą tej modlitwy może być
odprawienie w środę 26 stycznia lub w innym duszpastersko dogodnym terminie dodatkowej Mszy św. według formularza „Msza o zachowanie pokoju i sprawiedliwości'
oraz modlitwa różańcowa. Być może - w związku z trwającym stanem zagrożenia i napięcia na wspomnianej granicy, który wszyscy odczuwamy, zrodzą się we wspólnocie parafialnej jeszcze inne, okazyjne lub stałe, formy modlitwy o pokój, który jest zarówno darem Bożym jak i owocem wspólnego zaangażowania. Jest on też prawem człowieka
i podstawowym dobrem ludzkości oraz niezbędnym warunkiem rozwoju. Trzeba za papieżem Franciszkiem przypomnieć, że istnieje pewna „architektura' pokoju,
w której uczestniczą różne instytucje społeczne i istnieje „rzemiosło' pokoju, które niech angażuje każdego z nas osobiście. Wszyscy - a zwłaszcza chrześcijanie - mogą i powinni
współdziałać w budowaniu bardziej pokojowego świata: począwszy od własnego serca, poprzez relacje w rodzinie, społeczeństwie i środowisku, aż po relacje między narodami
i państwami. Przywołujmy ku pomocy Królową Pokoju i męczenników II wojny światowej, zwłaszcza nowo beatyfikowanego ks. Jana Franciszka Machę.
Wszystkim modlącym się o pokój, który jest podstawowym prawem człowieka, składam serdeczne Bóg zapłać i błogosławię „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego'.
Katowice, 24 stycznia 2022 r. 


Dies Episcopi - dzień modlitwy w intencji naszych Biskupów.

KOMUNIKAT KURII METROPOLITALNEJ W ZWIĄZKU Z DIES EPISCOPI, OBCHODZONYM W UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO – 6.01.2022 r.

Drodzy Bracia i Siostry!

Dnia 6 stycznia 2022 roku, w uroczystość Objawienia Pańskiego, wspólnota Kościoła wyzna z radością, że Bóg objawia się w Swoim Synu Jezusie jako Pan i Zbawiciel wszystkich. Ta uroczystość pozwoli nam odnowić w sobie świadomość misyjnego posłannictwa wszystkich ochrzczonych.

W naszej archidiecezji będziemy w tym dniu świętować także Dies Episcopi, dzień modlitwy dziękczynnej za posługę pasterską arcybiskupa metropolity katowickiego Wiktora Skworca, w 24. rocznicę święceń biskupich, które przyjął w bazylice św. Piotra w Rzymie z rąk św. Jana Pawła II. Jest to także dzień święceń biskupich dwóch biskupów pomocniczych: Marka Szkudło i Adama Wodarczyka, które miały miejsce w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach w 2015 roku.

Módlmy się w tym świątecznym dniu o dary Ducha Świętego dla codziennej posługi Metropolity Katowickiego i jego Współpracowników. Zapraszam duszpasterzy, osoby konsekrowane i wszystkich wiernych do tej wspólnej modlitwy w parafiach; księży i przedstawicieli parafii, wspólnot i ruchów kościelnych zapraszam do uczestnictwa w uroczystej Eucharystii, która pod przewodnictwem Arcybiskupa Katowickiego będzie sprawowana w tym dniu w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach o godzinie 12-tej.

Z błogosławieństwem na przeżywanie Uroczystości Objawienia Pańskiego i trwającego Okresu Bożego Narodzenia.

† Grzegorz Olszowski
Wikariusz Generalny


Życzenia - modlitwa...


*Modlitwa Wdzięczności

Panie, na początku tego roku chciałbym Ci podziękować za wszystko, co od Ciebie dostałem w odchodzącym.

Dziękuję Ci za życie i za miłość, którą otrzymałem i którą dałem, za kwiaty, powietrze i słońce,
za szczęście i za troski,
za to, co było możliwe
i za to, co nie było możliwe.

Oddaję Ci wszystko, co w minionym roku zrobiłem:
wykonaną pracę, rzeczy, które wyszły spod moich rąk i to wszystko, co zdołałem moimi rękami zbudować.

Powierzam Ci ludzi, którzy mnie kochają, i których ja kocham,
moich nowych przyjaciół, tych, którzy są blisko,
tych, którzy się oddalili,
tych, którzy zakończyli swoje życie, tych, którzy prosili mnie o pomoc i tych, którym zdołałem pomóc, tych, z którymi dzielę życie, obowiązki, smutki i radości.

Dzisiaj, Panie, proszę Cię: wybacz mi źle wykorzystany czas, niemądrze wydane pieniądze, wypowiadanie bezużytecznych słów, lekceważenie miłości.

Wybacz mi puste działania, źle wykonane prace, życie bez entuzjazmu, poświęcanie zbyt krótkiego czasu na modlitwę, moje zapominalstwo i to, że milczałem, kiedy należało mówić. Pokornie proszę o Twoje przebaczenie.

Panie czasu i wieczności,
Twoje jest dzisiaj i jutro, przeszłość i przyszłość.
W perspektywie nowego roku, który niebawem się zacznie, powierzam Ci raz na zawsze wszystkie te dni, które pozwolisz mi jeszcze przeżyć.

Dzisiaj proszę Cię dla siebie i dla moich bliskich
o pokój, szczęście, siłę, odwagę, miłosierną miłość i mądrość.

Chcę być codziennie pełen optymizmu i życzliwości.
Zamknij moje uszy na wszelki fałsz, moje usta na kłamstwa, egoistyczne słowa
i na inne słowa, które mogą kogoś zranić.

Za to otwórz całe moje jestestwo na wszystko, co dobre, żeby Twoje błogosławieństwo mogło napełnić mojego ducha
i żebyś rozsiewał je wokół mnie.

Napełnij mnie dobrocią i szczęściem, by ci, którzy ze mną żyją, mogli znaleźć w moim życiu coś z Ciebie.

Panie, daj mi Szczęśliwy Rok i naucz mnie głosić moim życiem Twoje błogosławieństwa.

W imię Jezusa, amen.

(Autor: Arley Tuberquia)


List na Niedzielę Świętej Rodziny

 

LIST RADY DS. RODZINY KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI

NA NIEDZIELĘ ŚWIĘTEJ RODZINY

 

Umiłowani w Chrystusie siostry i bracia!

Liturgia dzisiejszej niedzieli zachęca nas do ufnego zawierzenia naszych rodzin Świętej Rodzinie oraz do odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Perykopa ewangeliczna o odnalezieniu Jezusa przez rodziców w świątyni opowiada o relacjach, które łączyły Maryję, Józefa i Jezusa. Rodzice odnaleźli bezpieczeństwo, radość szczęśliwej rodziny i pokój serca, gdy budowali wzajemne więzi na Bogu. Święta Rodzina uczy nas czułej, odpowiedzialnej i ofiarnej miłości, umiejętności słuchania, gotowości do pomocy i nieustannego poszukiwania Bożej woli w codziennym życiu.

Małżeństwo chrześcijańskie nie opiera się wyłącznie na uczuciach i wzajemnej umowie. Miłość jest wzniosła i piękna, ale też bywa zmienna i ulotna.Kobieta i mężczyzna w sakramencie małżeństwa otrzymują pomoc od Boga: to, co ludzkie i kruche zostaje potwierdzone i wzmocnione Bożą łaską. Jakże budujący jest obraz pełnych szacunku dla siebie małżonków, otwartych na życie i troszczących się o dzieci, którzy traktują rodzinę jak skarb i dar od Boga. Godne uznania są również rodziny wielopokoleniowe. Jednak byłoby naiwnością nie dostrzegać kryzysu małżeństwa i rodziny. Zasmucają rozpadające się małżeństwa, przeróżne uzależnienia, ucieczka przed odpowiedzialnością, materializm i konsumpcjonizm. Podważane są fundamenty rodziny, co uderza w samą istotę małżeństwa, jako związku kobiety i mężczyzny oraz lekceważona jest wartość życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Rodzina jest święta i kluczowa dla właściwego rozwoju człowieka, dlatego nie należy jej poddawaćeksperymentom społecznym lub wpływom współczesnych utopii. Warto, więc przypomnieć pewne podstawowe elementy nauczania Kościoła na temat małżeństwa i rodziny.

 

Rodzina Bogiem silna

Św. Jan Paweł II określił rodzinę, jako pierwszą i podstawową drogę Kościoła (LdR 2). Rodzinajest w wymiarze ogólnospołecznym i religijnym najstarszą, powszechną i naturalną wspólnotą, która funkcjonuje we wszystkich kulturach. Można stwierdzić, że jest ona najcenniejszym dobrem ludzkości (FC1). Rodzina stanowi egzystencjalny horyzont człowieka i w niej rodzą się życiowe powołania. Pełne oddania życie w rodzinie zgodnie z zamysłem Boga jest drogą prowadzącą do zbawienia.Pomimo kryzysu życia rodzinnego pragnienie trwałej miłości małżeńskiej i bezpiecznej rodziny jest wciąż zapisane głęboko w sercu człowieka.

Bł. kard. Stefan Wyszyński wielokrotnie wzywał rodziny, aby były silne Bogiem, gdyż tylko wówczas będą zdolne pokonać trudności i przetrwać nawet największe życiowe burze. Znaczenie rodziny staje się w pełni zrozumiałe dopiero w powiązaniu z Bożym Narodzeniem i osobą Jezusa Chrystusa. W Chrystusie zawiera się pełna prawda o człowieku, widzianymzarówno w perspektywie tajemnicy Stworzenia, jak i Odkupienia. Ten, który jestobrazem Boga niewidzialnego(Kol 1, 15), jest zarazem doskonałym człowiekiem. Chrystus objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi.Wzrastał w Nazarecie w zaciszu środowiska domowego, wśród codziennych zajęć, modlitwy i kontaktów z sąsiadami. Jego rodzina przyjęła i strzegła Go z miłością, wprowadzała w życie w posłuszeństwie wobec tradycji religijnej i towarzyszyła Mu aż do osiągnięcia dojrzałości i rozpoczęcia publicznej działalności.  W rodzinie Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i łasce u Boga i u ludzi (Łk 2,52).

Wkroczenie Boga w historię świata pozostaje w ścisłym związku z ludzką rodziną. Nic już bardziej doniosłego i świętego nie może wydarzyć się w rodzinie.Od momentu Wcielenia rodzina jest swoistym sanktuarium, w którym zamieszkał Bóg.

Szczególnym wyróżnieniem dla rodziny jest podniesienie małżeństwa do godności sakramentu, a więc widzialnego i skutecznego znaku łaski Bożej. O znaczeniu rodziny przekonuje również fakt, że bywa ona nazywana Kościołem domowym, a Kościół, próbując opisać swoją istotę, sięga wiele razy do obrazów z życia rodzinnego.Kościół określa siebie rodziną Bożą, Oblubienicą Chrystusa lub Matką, a Boga nazywa Ojcem. Wewnętrzna jedność rodziny, jej nakierowanie na życie w kontekście relacji ofiarnej miłości, sprawiają, że jest ona obrazem Kościoła.

 

Zadania rodziny

Pierwszym i podstawowym celem rodziny chrześcijańskiej jest komunia osób, a także wspólnota pokoleniowa, czyli jedność matki, ojca, dzieci i krewnych. Rodzina, zapoczątkowana w przymierzu małżeńskim, urzeczywistnia się w pełni w rodzicielstwie. Zatem rodzina ma obowiązek pogłębiać więź na płaszczyźnie związku ciał i dusz, charakterów, serc, umysłów i dążeń osób ją tworzących. Podejmując te zadania, rodzina uczestniczy w potrójnym urzędzie Chrystusa – nauczyciela, kapłana i pasterza.

Rodzina realizuje misję nauczania, jako wspólnota ewangelizowana i ewangelizująca. Sama przyjmuje słowo Boże, żyje Pismem Świętym, wsłuchuje się w nauczanie Kościoła, ale i przekazuje to słowo wszystkim poszukującym. Dlatego tak ważną rolę formacyjną w rodzinie spełnia lektura Pisma Świętego, czytanie dokumentów kościelnych, książek religijnych iprasy katolickiej.

Rodzina spełnia zadania wychowawcze, przede wszystkim przez dawania dobrego przykładu, przyznawanie się do błędów, unikanie fałszywych kompromisów i uczenie dzieci szeroko pojętej odpowiedzialności. Wychowanie religijne i katecheza udzielana przez matkę, ojca, babcię, dziadka i starsze rodzeństwo czynią z rodziny prawdziwą wspólnotę wiary. Rodzice mają prawo wybrać dla dzieci taki model wychowania moralnego i religijnego, który odpowiada ich własnym przekonaniom! Względem tych praw i obowiązków społeczności wyższego rzędu, takie jak Kościół i państwo, spełniają rolę pomocniczą.

W rodzinie realizuje się posługa liturgiczna przez kapłaństwo powszechne ojca, matki, dzieci oraz innych krewnych (KKK 1657). Każdy spełnia w rodzinie charakterystyczne dla siebie zadania. W praktyce polega to na świadomym i aktywnym uczestnictwie w Eucharystii, w sakramencie pokuty i pojednania oraz w innych sakramentach. Ważnym zadaniem jest praktykowanie modlitwy małżeńskiej i rodzinnej, wspólnotowe świętowanie niedzieli, jubileuszy, rocznic rodzinnych, uroczystości kościelnych i rodzinnych, a także codzienna ofiara z siebie oraz wspólnotowe dźwiganie krzyża cierpienia, trosk i niedogodności.

Coraz ważniejszym zadaniem rodziny jest mądre wykorzystywanie czasu wolnego, który został człowiekowi dany dla odpoczynku, ale i wszechstronnego rozwoju w sferze szeroko pojętej kultury.Bardzo ważne jest wspólne spędzanie czasu oraz dyskusja na temat przeczytanych treści, obejrzanych programów, sztuk teatralnych lub filmów.Coraz większego znaczenia nabiera umiejętność roztropnego i krytycznego korzystania z Internetu.

Zadania pasterskie rodzina realizuje poprzez praktykowanie ducha służby oraz przezwyciężanie niezgody, niewierności i zazdrości. Realizacja przykazania miłości i służby dokonuje się najpierw wobec najbliższych, a potem wobec innych rodzin tworzących środowisko parafialne (por. FC 56-71). Rodzina jest też naturalnym środowiskiem, które może stać się szkołą poświęcenia, przezwyciężania egoizmu oraz niesienia pomocy ubogim i potrzebującym. W rodzinie człowiek uczy się kierować swoim życiem według zamysłu Bożego, a także uczy się posłuszeństwa i odpowiedzialności za siebie i innych. W rodzinie również uczymy się troski o środowisko naturalne, integralnej ekologii i odpowiedzialności za przyszłość świata.

 

Rodzina drogą do świętości

Życie w małżeństwie i rodzinie jest dla zdecydowanej większości chrześcijan drogą, na której realizują oni swoje wezwanie do świętości i uczestniczą w życiu i misji Kościoła. W ciągu wieków zapewne wiele małżeństw i rodzin żyło w świętości. Również dzisiaj nie brakuje ludzi głębokiej wiary, którzy w małżeństwie i rodzinie zmierzają do świętości przez sumienne i pełne oddania spełnianie swoich obowiązków. Papież Franciszek nazwał ich świętymi z sąsiedztwa. Świętość niektórych z nich została potwierdzona przez Kościół, aby byli dla nas przykładem i pomocą.

Biblia wskazuje na świętych małżonków, takich jak Elżbieta i Zachariasz, rodziców św. Jana Chrzciciela a Tradycja pokazuje nam przykład Anny i Joachima, rodziców Matki Bożej. Wielu małżonków wynoszonona ołtarze, ale dopiero św. Jan Paweł II, papież rodziny, w 2001 roku beatyfikował małżeństwo Marię i Luigiego Beltrame Quatrocchich, wskazując, że osiągnęli świętość właśnie w życiu rodzinnym i małżeńskim. Była to pierwsza w historii beatyfikacja małżonków dokonana w tym samym czasie i jednym aktem. W 2008 roku w Lisieux odbyła się beatyfikacja Zelii i Ludwika Martin, rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

W Polsce mamy nadzieję na beatyfikację rodziny Wiktorii i Józefa Ulmów wraz z ich siedmiorgiem dzieci, z których jedno żyło pod sercem matki. Mieszkali oni w Markowej na Podkarpaciu. W czasie II wojny światowej bezinteresownie udzielili schronienia Żydom, za co ponieśli męczeńską śmierć, gdyż wyżej od własnych spraw cenili wierność przykazaniu miłości Boga i bliźniego. Rozpoczął się także proces beatyfikacyjny Emilii i Karola Wojtyłów, rodziców, św. Jana Pawła II.

Przykłady świętych małżonków i rodzin przekonują, że pomimo trudnych okoliczności i kryzysu wartości, można pozostać wiernym Bogu, wspierać się wzajemnie w rodzinie i przez to być również uczciwym i dobrym człowiekiem. Papież Franciszek przypomniał tę prawdę w posynodalnej adhortacji apostolskiej Amoris laetitia, którą rozpoczął takimi słowami: radość przeżywana w rodzinach jest także radością Kościoła… Pomimo licznych oznak kryzysu małżeństwa, pragnienie rodziny jest stale żywe, zwłaszcza wśród ludzi młodych i motywuje Kościół(AL 1). Dlatego chrześcijańskie nauczanie na temat rodziny jest dobrą nowiną, która niesie światu nadzieję i wskazuje drogę odnowy.

Z tego też powodu Kościół uznaje troskę o rodziny za jedno ze swych najistotniejszych zadań, za pierwszą i z wielu względów najważniejszą drogę posłannictwa i posługi (LdR 1-2). Pomoc duszpasterska jest niezbędna najpierw wobec tych osób, które znają wartość rodziny i chcą pozostawać wierne nauczaniu kościelnemu, ale również potrzebują tej pomocy rodziny, które są zagubione, poszukują prawdy lub napotykają na przeszkody w realizacji swojego powołania. Każdy kto szczerze pragnie Boga i otwiera się na wspólnotę Kościoła, powinien zostać przyjęty. Takie osoby wymagają także towarzyszenia i rozeznawania w dochodzeniu do prawdy oraz integracji ze wspólnotą wiary (por. AL 291-312).

Zakończmy nasze rozważanie słowami modlitwy do Świętej Rodziny z adhortacji Amoris laetitia:

Święta Rodzino z Nazaretu,

Niech nigdy więcej w naszych rodzinach

Nikt nie doświadcza przemocy, zamknięcia i podziałów:

Ktokolwiek został zraniony albo zgorszony,

niech szybko zazna pocieszenia i uleczenia.

 

Święta Rodzino z Nazaretu,

Przywróć wszystkim świadomość

Sakralnego i nienaruszalnego charakteru rodziny,

Jej piękna w Bożym zamyśle.

 

Jezu, Maryjo i Józefie,

Usłyszcie, wysłuchajcie naszego błagania! Amen (AL 325).

 

Niech czas Bożego Narodzenia przyniesie pokój i radość naszym rodzinom. Z modlitwą i błogosławieństwem

 

Bp Wiesław Śmigiel

Przewodniczący Rady ds. Rodziny KEP

 

Toruń, 26 grudnia 2021 r.

 


Linki

Zasady przetwarzania danych

Dotyczące danych z formularza wysyłanych ze strony.

Dane z powyższego formularza będą przetwarzane przez naszą firmę jedynie w celu odpowiedzi na kontakt w okresie niezbędnym na procedowanie przekazanej sprawy. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do przetworzenia zapytania. Każda osoba posiada prawo dostępu do swoich danych, ich sprostowania i usunięcia oraz prawo do wniesienia sprzeciwu wobec niewłaściwego przetwarzania. W przypadku niezgodnego z prawem przetwarzania każdy posiada prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego. Administratorem danych osobowych jest Parafia Rzymskokatolicka Opatrzności Bożej w Gaszowicach, siedziba: 44-293 Gaszowice, Wiejska 18.